قوانین مورفی در فروش

“لبخند بزنید، فردا روز بدتری خواهد بود” ادوارد مورفی

پ ن: دوست داشتم چند تا قانون بدشناسی در حوزه ی فروش بنویسم 🙂

  1. هر اندازه مشتری عجله بیشتری برای تحویل سفارش داشته باشه کالا دیرتر به دستش میرسه
  2. اگر فقط یکی از اجناس فروشگاه برچسپ قیمت نداشته باشه مشتری همون رو میخواد و میپرسه قیمتش چنده
  3. کالایی که گارانتی نداشته باشه حتما خراب میشه و کالایی که گارانتی داره هیچوقت خراب نمیشه
  4. اگر یک بند کوچک از قرارداد فروش گنگ و نامشخص باشه مشتری به همون یک بند قرارداد پیله میکنه و شما را وارد ضرر و زیان میکنه
  5. مدیر همیشه اطلاعاتی از شما میخواد که یادتون رفته
  6. اگر تعداد زیادی محصول توی بازار بفروشید و انبارتون رو خالی کنید قیمت همان محصول روز بعد دو برابر میشه
  7. اگر به مشتری اجازه بدهیم به اجناس فروشگاه دست بزند حتما آن را میشکند
  8. هر چیزی رو که یادداشت نمیکنیم بی نهایت مهم میشه و هر چیزی رو که یادداشت میکنیم بی فایده است
  9. روزی که مرخصی هستیم مشتری از سر و کول شرکت بالا میره و مدیر تصمیم میگیره که دیگه بهتون مرخصی نده
  10. هر محصول گران قیمتی که میخریم فروش نمیرود تا زمانی که قیمتش توی بازار به زیر قیمت خرید برسد.

پاسخ یاور مشیرفر به سوال ویل دورانت

یاور زحمت کشید و یک کامنت طولانی برای پست قبلی نوشت. ترجیح دادم که اون رو به عنوان یک پست جداگانه منتشر کنم.

شوق زندگی از نگاه یاور مشیرفر

فؤاد گیان
من به ویل دورانت البته دوست دارم همینجا پاسخ دهم.

اگر بخواهم به سبک شبکه‌های اجتماعی کوتاه و با ژست حکیمانه پاسخ دهم این گونه می‌نویسم:

برای من معنایی برای زندگی حک شده است که شاید حاصل سال‌ها همجواری با ماکسیم گورکی بوده باشد.
«معنای دقیق زندگی در زیبایی و تلاش به سوی هدف است و زندگی درهر لحظه باید پیامی بس عالی داشته‌باشد.»

اما اگر قرار باشد حرف دلم را بزنم برایت هزار کلمه می‌نویسم.
معنای زندگی برای من همه چیزهایی است که در زندگی‌ام دارم. اساسا آن‌قدر توانسته‌ام زندگی‌ام را ایده‌آل خودم بچینم که ناامیدی در آن مفهومی نداشته باشد.
برای من زندگی هر روزی است که با بارش باران آغاز شود. با لبخند دوست، شریک زندگی، رفیق یا هر کسی که اولین پیام صبح را آنلاین یا آفلاین دریافت می‌کند.
برای من معنای زندگی در طلوع است. در رنگین کمانی که پس از یک شب بارانی روی آسمان زده می‌شود.
برای من زندگی از ساعت ۴ صبح نوشتن است.
برای من زندگی خواندن همه کتاب‌هایی است که در هر جایی زندگی کنم با من و همراه من می‌آیند. حتی اگر فقط تورقشان کنم. حتی اگر فقط عناوینشان را روزی چند بار بخوانم.
برای من زندگی خواندن کتاب از روی کیندل در مترو است.
برای من زندگی همین لحظه است که در حال نوشتن این متن هستم.
برای من زندگی در لحظه ملاقات با دوست است.
در ثانیه‌هایی که برای تماشای تئاتر گذاشته‌ام.
در نفس کشیدن های نامنظم پس از یک ورزش سنگین، در حالت ایستاده است.
برای من زندگی در نوشتن و پر کردن دفترچه‌هایم است.
برای من زندگی در لحظه چشیدن آش دوغ در دامنه‌های سبلان است.
برای من زندگی زمانی است که ۵ صبح با دوستان جان به کوه‌های اطراف شهرم سر می‌زنم.
برای من زندگی درست کردن املت در ارتفاعات کوهستان است.
برای من زندگی بوی دارچین در چایی است که روی آتش درست می‌کنم.
برای من زندگی تا زانو فرو رفتن در گِل و شُل در مسیر برگشت از کوه است.
برای من زندگی همنشینی و همجواری با چوپانان و شنیدن قصه‌ها و داستان‌ها و صحبت‌هایشان است.
برای من زندگی طبیعت است.
زمین است، باران است، جهان است، لبخند است، خورشید است، درخت است، جنگل است.
برای من زندگی شهر است، کافه هایی است که در آن‌ها چای و قهوه خورده‌ام و چیز نوشته‌ام.
زمستان‌های سخت و سرد شهرم است که گردنم را پایین‌تر میگیرم که یخ نزنم.
پاییز نارنجی تبریز است که روی برگ‌های ریخته شده روی زمین راه بروم و باران بالای سرم بزند و صدای خش خش برگ‌ها روحم را تازه کند.
برای من زندگی «تهران نو» است و تصاویری که از کودکی و سال‌های ۷۵ – ۷۹ از آن دارم: از خیابان‌های سرسبز و پیچ در پیچ آن، از شب‌های گرم و داغش، از هندوانه خوری در پشت‌بامش، از بوی قرمه سبزی که از کوچه مجاور می‌آمد، از در قهوه‌ای رنگ و نشان «آب تهران» روی کف حیاط.
از انباری تنگ و تاریک و راه‌پله نیمه بازی که هر بار بالا رفتنش برایمان مصیبت بود.
از معماری خاص داخلی خانه‌هایش که پذیرایی و هالش مثل یک سالن بزرگ بود.
از اتاق خواب‌های بزرگش که میشد یک لشکر را درونش جای داد.
از درخت سرو بلند حیاط خلوت که تا طبقه پنجم قد کشیده بود.
از میدان چایچی و تره بار پیروزی تا پارک سرخه حصار و دوچرخه سواری تا چیتگر.
از غرفه بازیافت پلاستیک و طعم گیلاس تازه در گرمای تیر و مرداد.
از تصاویر مبهمی که از اتوبان‌های آن زمان تهران در یادم مانده است و تنها که می‌شوم مزمزه می‌کنم.
از جهانی که از آن پس برای خودم ساخته‌ام.
از خیابان‌های آکسبریج و کتابخانه عمومی شهرک که بیشتر زمان‌های لندن‌ نشینی مرا به خودش اختصاص داد.
از فستیوال خیابانی آکسبریج که در آن میشد همزمان پنیر فرانسوی و غذای هلندی و آش تایلندی و سنگ نگین نروژی و ادویه هندی. جایی که میشد در صد متر «تمام جهان» را یکباره به نظاره نشست.
از دیدی که در موقع نوشتن در کافه Costa به خیابان High Street آکسبریج داشتم. از منظره سگی که با گیتاریست دوره‌گردش همیشه جلوی کافه می‌نشست. از کودکانی که روزهای شنبه روز بازی‌شان در محوطه بود.
از طعم تلخ و سوخته قهوه.
از عماد و فروشگاه سبز دانشگاه برونل. از باقلواهایی که با عماد خوزستانی مقیم لندن می‌خوردیم. از صحبت‌هایمان درباره زندگی و این که چطور شد از خوزستان به بریتانیا رسید و چه دنیای کوچکی است که در آن همواره می‌توان در هر گوشه‌ای یک همزبان، یک همراه، یک آشنا، یک دوست یافت.
از تماشای منظره بارانی که یک روز بر خلاف همیشه تا زانوهایم در آب فرو رفتم تا به خانه برسم.
از تابستانی که بارانی سیل آسا در لندن بارید.
از خنکی آزمایشگاه در گرم‌ترین و شرجی‌ترین و حال به هم‌زن ‌ترین روزهای داغ تابستان لندن.
از تمامی تصاویری که برای آخرین بار از غرب بریتانیا و اقیانوس به خاطر دارم.
از تمامی مزه‌هایی که در آن روزها زیر دندانم مزه کرده‌اند. از طعم ماهی کاد و سیب‌زمینی سرخ شده با سس مخصوصی که به گفته صاحب کافه با فرمول ویژه‌ای تهیه میشد که جزو اسرار خانواده‌اش بوده‌است.
از تمام جهان خاطره دارم. حداقل از تمام جهانی که دیده‌ام، شنیده‌ام، خوانده‌ام، لمس کرده‌ام، دورش گشته‌ام، با انسان‌هایش معاشرت کرده‌ام.
من ماست‌هایی خورده‌ام از شیر گاوهایی که در دامنه ماسال می‌چریدند تا چای اشکورات و کلوچه داغ فومن که تا عمق دندانم مزه کرده‌است.
من دنده کبابی خورده‌ام که تا کنون می‌توانم زیر زبانم بیاورمش و احساس خوشبختی کنم از چشیدن طعمش.
من فرق لمس بین اقاقیا و تبریزی را می‌دانم.
من از در آغوش گرفتن و بخشیدن حس بودن در کنار دوست و یار «زندگی» می‌کنم.
در من تجربه زیسته زندگی به قدری بزرگ است که هرگز نخواهم آن را با ناامیدی از آن جبران کنم.
در گوش‌های من هنوز هم زنگ صدای استاد شریف زاده و «نوایی نوایی» می‌آید، صدای دوتار استاد سمندری، زنگوله‌های دست استاد پورعطایی و مشق پیل‌تن. هنوز برای ناامید شدن، ناامیدی باید خیلی تلاش کند تا من مزه‌ها، بوها، عطرها، لمس‌ها، دیده‌ها و شنیده‌هایم را کنار بگذارم و ناامید شوم.
من معنای زندگی‌ام. من خود زندگی‌ام. من تمام زندگی‌ام.
با مهر
یاور

 

تمیز کردن یک میز تمیز

شما به مستخدم شرکت لطف دارید و برایش کارهای مهمی انجام داده اید صبح روز دوشنبه است و شما مشغول کارهای خودتان هستید. مستخدم با شوق و ذوق میخواهد میز شما را تمیز کند از طرفی میز شما کاملا تمیز است و از طرف دیگر شما سرتان شلوغ است و مشغول کار هستید. معلمهای مدیریت زمان و کسانی که صدها کتاب در باب مذاکره و بهره وری فردی خوانده اند میگویند تمیز کردن یک میز تمیز یک اشتباه احمقانه است قطعا نباید وقت خود را تلف کنیم و به قول دوستان sunk cost ایجاد میشود! باید او را از این کار منع کنیم و بگوییم لازم نیست اینجا را تمیز کنی.

سوال مهم تر اینجاست که : یک مستخدم که به جز نظافت کار دیگری بلد نیست چطور میتواند محبت شما را جبران کند؟ چرا نباید به دیگران فرصت جبران دهیم چرا باعث نشویم که دیگران نیز احساس غرور کنند؟ به نظرم نه تنها باید به مستخدم اجازه تمیز کردن داد بلکه باید به او گفت ممنونم میز تمیز تر از قبل شد و این کار شما کار مهمی بود. تفاوت انسان با ماشین در همین برخوردهای کوچک است.

لذا نیازی به خواندن صدها کتاب نیست اگر بخواهیم نفع خود را تشخیص دهیم هر حیوانی قادر به تشخیص نفع خود و رفتار ماکیاولیستی است اما مزیت انسان در تشخیص نفع دیگران است .

پ ن: خوشحالم که آدمهای بزرگ(واقعا بزرگ) در طول تاریخ نفع دیگران را پیش از نفع خود تشخیص داده اند و در راه رسیدن به آن کوشیده اند.

این نوشته خیلی طولانی تر بود ولی سعی کردم زواید آن را حذف کنم و به نوشتن همین چند خط اکتفا کنم. راستش ترسیدم وقتتان تلف شود:)

خودزنی بزدلانه

پ ن : همه ی ما دزد هستیم، اگر موقعیت دزدی برای ما فراهم شود ما هم دزد میشویم، به من ربطی ندارد که دیگران چه میکنند فقط کافی است که من خودم را درست کنم، اگر هر کسی خود را درست کند کشور من تبدیل به بهشت میشود، ما هم اگر جای مسولان بودیم سارق میشدیم، سارقین دولتی هم از جنس مردم هستند و از آسمان نیامده اند، دزدها آیینه ی ما هستندو …

پانزده سال پیش ما در یک مجتمع آپارتمانی در سنندج زندگی میکردیم و یکی از ساکنین آپارتمان آدم ناجوری بود در واقع اصلا معلوم نبود صاحب خانه اصلی آن جا کیست و کلید آن خانه نیز هر روز دست یک نفر بود. فساد و موادفروشی و دعواهای وحشتناک و سر و صدا به اوج خودش رسیده بود. البته ی همه ی همسایگان دیگر و همچنین خانواده ی ما افراد شریف و درستکاری بودند، ولی ما اگر به توصیه دوستان عمل می کردیم باید دست روی دست می گذاشتیم و در عالم خیال با خود این جمله را بلغور میکردیم که: ما خودمان را اصلاح کنیم کل آپارتمان اصلاح خواهد شد! ولی به جان شما قسم ما همه اصلاح شده بودیم و آدم های درست و شرافتمندی بودیم اما آپارتمان ما به خاطر وجود این واحد طبقه همکف به گند کشیده شده بود.

در آن زمان شبکه های اجتماعی وجود نداشت همچنین از بلاگ نویسان فیلسوف هم خبری نبود به همین دلیل تصمیم گرفتیم نه تنها شرافتمند و درستکار باشیم بلکه در مقابل کسی که این چنین نیست بایستیم. همه ی اعضای آپارتمان از زن و بچه گرفته تا پیر و جوان با دست خالی روبروی کل افراد این خانه و تمام دارودسته شان ایستادیم و مجبورشان کردیم آن خانه را بفروشند و گورشان را گم کنند.

برای اصلاح یک جامعه نه تنها باید خود آدم درستی بود بلکه باید تلاش کرد روبروی آدم های نادرست ایستاد. 

نادر فتوره چی تنها به این اکتفا نکرد که دزد نباشد بلکه شجاعانه با کمپین “نه به شهرزاد” جلوی سارقین صندوق فرهنگیان ایستاد و آن قدر علیه شان نوشت و مدارک جمع کرد تا سیستم قضایی خواب آلود کشور به آن واکنش نشان داد. با پخش شدن سریال هیولا عده ای نوشتند که شخصیت “شرافت” آینه ی تمام نمای همه ی ماست و نشان می دهد که ما هم اگر جای او بودیم سرقت میکردیم چرا که همه ی انسانها ذاتا دزدند (همه ایرانیها!) ولی من هر چه فکر میکنم میبینم که دزدی نکرده ام و با افتخار میگویم چندین بار شغل ها و پولهای کثیفی را رد کرده ام همچنین فرصتهای زیادی برای خیانت و گناه داشته ام ولی این کار را نکرده ام بله این خود ستایی است ولی خودزنی بزدلانه نیست. حاضر نیستم قبول کنم که اکثریت جامعه ی ما دزد هستند به این معتقدم که اتفاقا اکثریت مردم ما آدمهای شریف و درستکاری  هستند ولی وظیفه شان این است که نه تنها باید درست و شریف باشند بلکه باید با شجاعت مقابل افراد پست و بی شرف بایستند و از حقشان دفاع کنند این گونه است که جامعه رهایی می یابد.

حماقت است اگر فکر کنیم مثلا در اروپا چون همه ی آدم ها درست هستند جامعه ی آنها اصلاح شده است خیر جناب فیلسوف تفاوت در اینجاست که افراد شریف نه تنها خود شریف بودند بلکه روبروی تاریکی ایستاده اند و با سلب آزادی و دزدی و فساد مبارزه میکنند در واقع هزینه ی خلاف را در یک سیستم اجتماعی بالا برده اند.

کافیست که من تنها خودم را اصلاح کنم یک خودزنی بزدلانه است و اینکه همه ی ما دزدیم و فرقی با دزدها نداریم یا تلاش برای تبرئه دزدهای واقعیست یا مصرف افیون حماقت و ضایل کردن عقل خود و دیگران.

پ ن پایانی: ابلوموف عزیز هیچ گاه نمیگویم همه دزدند و یا فقط کافیست خودم را اصلاح کنم. کوتاه بگویم که بر خلاف شما بنده حوصله ی دردسر را دارم.

پسا پی نوشت:

بعد از نوشتن این پست یکی از دوستان متممی متنی را برام فرستاد که نوشتش در ادامه خالی از لطف نخواهد بود.

اینکه یک رانتیر فاسد مثل مهران مدیری درباره رانت و فساد محتوای طنز بسازه به اندازه کشیشی که مردم رو به پرهیزکاری توصیه می‌کنه اما در خفا به پسربچه‌ها تعرض می‌کنه، ابزورد نیست. اما فرق کشیش متجاوز اینه که در ریاکاری خودش صادقه. بعد از افتادن پرده ریا، نمیاد بگه چاره‌ای جز تجاوز نداشتم، یا خوب کردم. اما هدف مدیری اینه که این باور رو جا بندازه که در این محیط چاره‌ای جز فاسد شدن نیست، چون فساد سیستماتیک است، و از سیستم هم نمیشه فرار کرد. این هدفگذاری جدیدش نیست بلکه سال‌هاست در همه کارهاش نمود عریان داره. در واقع هدف نه سرگرم‌سازی بوده و نه نقد (یکی از توهین‌های بدی که به شعور ما شد این بود که عده‌ای کندذهن آثار این آقا رو «نقد اجتماعی» معرفی کردند!)، بلکه در کنار بیزینسی که در این راه دست و پا کرد، صرفا در حال توجیه تصمیماتی بود که خودش در زندگی گرفته تا همین الان. همه کارهای مدیری درباره خودش هستند، نه من و شما. این تیپ از افراد، که در دوره حاضر تعدادشون کم هم نیست و به مدیری و چند نفر هم‌کسوت خودش ختم نمیشه، شرمنده نیستند از فاسد بودن، چون این رو امری محتوم می‌دونند. پیام‌شون اینه: «ما پاکدامنیم، اما سیستم اجازه نداد به روش سالم پیشرفت کنیم. اگر سیستم اجازه میداد از راه سالم پیشرفت کنیم، حتما و قطعا راه سالم رو به راه ناسالم ترجیح می‌دادیم». لکسوس سوار میشن و وقتی به نحوه تملک اون لکسوس ایراد می‌گیری به روش‌های مختلف میگن شما راه سالم‌تری برای بدست آوردن لکسوس سراغ داری به ما هم نشان بده! وانمود می‌کنند براشون مهمه که راه سالمی هم ممکنه وجود داشته باشه یا نه، و وانمود می‌کنند اگه وجود داشت حتما انتخابش می‌کردند و وانمود می‌کنند طبیعیه که به هر قیمتی دنبال تملک لکسوس هستیم، و وظیفه سیستمه که راه سالمش رو برامون مهیا کنه!
باید نسبت به این زرنگ‌بازی‌ها حساس بود. فساد سیستماتیک طبیعتا باعث تغییر رفتار جمع میشه، و این یک واقعیته، اما این واقعیت مسئولیت اخلاقی رو از روی دوش فرد برنمیداره. هر واکنش طبیعی، لزوما اخلاقی نیست. در موقع زلرله، طبیعیه که عده‌ای موقع فرار در راهروهای ساختمان زیر دست و پا بمانند. اما له کردن دیگران موقع فرار اخلاقی نیست. حتی در لحظه‌ای که اسلحه رو گذاشته باشند روی شقیقه شما و انجام کاری رو ازتون بخوان، باز مسئولیت اخلاقی روی دوشتون هست. چه برسه به وقتی که با وضعیت اسلحه روی شقیقه خیلی فاصله داشته باشیم، که داریم.
برخلاف تصور خوشدلانه برخی، اتفاقا جمهوری‌اسلامی استقبال می‌کنه از جا افتادن این باور. چرا که به نفع اون‌هاست اگه فرد فرد جامعه احساس کنند باید در برابر «جبر شر موجود» تسلیم شد. هادیان حکومت خیلی خرسند خواهد بود اگه به این نتیجه برسیم که چاره‌ای نیست جز اینکه به اندازه اون‌ها تنزل کنیم.

منبع پسا پی نوشت : خروجی های مکتوب یک ذهن خشن –  https://t.me/EricNotes

کار اشتباهی انجام ندهید، اتفاقات درستی رخ خواهد داد

در کتاب هنر خوب زندگی کردن اثر رولف دوبلی از چارلی مانگر نقل شده است که “افرادی مثل ما مزایای درازمدت چشم گیری نصیبشان شده است، صرفا به این خاطر که به جای ان که تلاش کنند زرنگ باشند، سعی کرده اند احمق نباشند”

من تو بازی تخته نرد مهارت خوبی دارم و اگر چه خیلی وقته که بازی نکرده ام .ولی هنوز هم میتوانم حریف های آماتور و متوسط و حتی خوب را شکست دهم. وقتی با یک آماتور بازی میکنم یک بازی ساده و منطقی و بدون اشتباه انجام میدهم. به هیچ وجه ریسک نمی کنم تا حریف اشتباه کند وبازی را ببازد.

در ورزش بوکس وقتی با حریف های آماتور و خوب بوکس میکنم از حرکات ریسکی یا ضربات غیر مستقیم (هوک و آپرکات)و یا جاخالی و اسلیپ و داک کردن کمتر استفاده میکنم. گاردم را محکم میبندم و بدون اشتباه صرفا با ضربات ساده و مستقیم بوکس میکنم. وقتی با این احتیاط بوکس میکنم هیچ موقع گرفتار ضربات ناشیانه و خشمگین آماتورها نمی شوم.

من با خونسردی فقط سعی میکنم بدون اشتباه و با احتیاط بازی کنم و همین برای بردن حریف های آماتور و نیمه حرفه ای کافیست.

من فکر میکنم که شرایط مشابهی در زندگی وجود دارد و تا زمانی که مجبور نشوم ریسک نمی کنم. پیشنهاد میکنم در هر شغل و فعالیتی که هستید اگر برتری نسبی دارید ریسک نکنید و صرفا کارتون رو درست و بی اشتباه انجام بدید.

ریسک مطلوب برای زمانی مناسب است که ما برتری نسبی خود را از دست داده باشیم.  

زمستان آرام(روزمرگی)

امسال دو بار سفر کاری برام پیش اومد. اولی مربوط به سمینار یکروزه شرکت رایمند بود که در تهران برگزار شد (اول تابستون). شرکت رایمند نماینده رسمی محصولات ATEN در ایران است. این شرکت ۴۰ سال قبل تاسیس شده و یک شرکت سخت افزاری است که سوییچ و تبدیل ها و انواع تجهیزان سخت افزاری مخصوص مولتی مدیا رو تولید میکنه. از KVM سوییچ های تحت شبکه یا Over IP بگیرید تا ویدیو والها و اتاقهای مانیتورینگ و …

سمینار یکروزه بود و من طبق عادت زود از خواب بیدار شدم و مشغول خواندن اطلاعاتی در مورد شرکت ATEN بودم. در روزهای کاری و عادی هیچوقت فرصتی پیش نمی آید که از چهارچوب و ظایف شغلی خارج شوم و یا مشغول حل و فصل خرده وظایف نباشم. به همین خاطر پرداختن به یک کار مشخص آنهم با فراغت بال و آسودگی بدون اینکه عجله ای داشته باشم یا گوشیم زنگ بخوره لذت بخش بود. دنیای عجیبی شده که خلوت کردن و داشتن آرامش در آن کیمیاست.

صبح وقتی پایین اومدم و خواستم صبحانه ام را در لابی هتل بخورم آقای Ray ٌWang از شرکت ATEN رو دیدم که مدیر بخش فروش توی خاورمیانه بود. تقریبا دو ساعت مانده بود که سمینار شروع بشه و کمی با هم صحبت کردیم در مورد شرکت خودشون و کمی هم در مورد مسایل شخصی با هم صحبت کردیم من قبلا یک تصور اشتباه در مورد همه ی شرکتهای بزرگ داشتم و فکر میکردم همه ی شرکتهای سخت افزاری یا نرم افزاری و فعال در حوزه ی IT الزاما باید محصول گرا باشند نه پروژه محور و یا بیشتر سود این شرکتها روی فروش انبوه محصول است و هیچگاه به سمت پروژه نمی روند ولی بعدا فهمیدم که اینطوری نیست وقتی میدیم که IBM چه قراردادهای مهمی در خصوص Data Mining برای کنترل آلودگی در چین داره و … بعدا آقای Ray Wang در مورد پروژه های بزرگشون مثل کاری که در یک اسپورت بار در آلمان انجام داده بودند یا ویدیو وال هاشون توی کشورهای عربی و یا مانیتورینگ مترو در چین و … صحبت کرد.  بعد فهمیدم که بیشتر اعتبار و سود این شرکت به ارائه راه حل و پروژه های Enterprise  برمیگرده و خیلی کم در مورد محصولاتشون تمایل داره صحبت بکنه.

بعد از سمینار که توی دفتر رایمند برگزار شد با عجله خودم رو به نمایشگاه الکامپ رسوندم و بین غرفه های مختلف چرخ میخوردم و میگشتم بیشتر شرکتهای حاضر در الکامپ رو شرکتهای نوپا و استارتاپ تشکیل داده بودند که البته خیلی هاشون الکی بودن.

اما سفر کاری دوم من تو سال ۹۷ و اواخر بهمن بود. به دعوت شرکت رادسکیور که یکی از ۳ نماینده اصلی کاسپراسکی تو ایران هستند. سمینار ۴ روزه توی جزیره قشم و هتل اتامان برگزار شد که البته پذیرایی بسیار بی نقصی هم کردند. من بیشتر با محصولات کاسپر آشنا شدم و فهمیدم سود اصلی شرکت و نماینده ها روی پروژه های Enterprise است و با محصولاتی مثل KATA اتفاقا فهمیدم که کاسپر اسکی توی بازار ارایه راه حل و پروژ ه های سفارشی خیلی داره کار میکنه بر خلاف تصور من که فکر میکردم ۱۰۰ درصد توانشون رو Product است.

زمستان امسال فرصت سر خاروندن نداشتم و به شدت مشغول کار و زندگی شخصی بودم در واقع همه چیز خوب پیش میره. آمار فروش توی شرکت رو به بالاست و من کارمو خوب انجام میدم اوضاع زندگی شخصی و خانوادگی هم خیلی خوبه و هر سه راضی هستیم. نوژا هم داره تمرین راه رفتن میکنه شاید یکی دو ماه دیگه بتونه راه بره. امسال و خصوصا شش ماهه دوم مرتب باشگاه بوکس میرفتم و با شور و علاقه مثل نوجوانهای ۱۶ ساله مشت میزدم.

این مدت کمتر اخبار نگاه کردم و چسپیده بودم به کار وزندگی . کارهای زیادی رو باید در سال ۹۸ اجام بدم که البته از عهده ش بر میام اما نمیخوام در موردش حرافی بکنم شاید اصلا نتونستم انجامش بدم چرا بیخودی الکی اینجا بنویسمش ولی زورم رو میزنم ببینم چی میشه.  نمیدونم سال ۹۸ یا زمستان ۹۸ چطوری میشه شاید اوضاعم بهتر یا بدتر بشه به هر حال باید بریم جلو ببینم چی پیش میاد ولی در کل به آینده خوشبینم شاید هم زیادی خوشبینم اما میدونم خوشبینی از بدبینی بهتره.

راستی توی راه برگشت از تهران  یه پادکست گوش دادم به نام آموک   که خیلی چسپید پیشنهاد میکنم شما هم گوش بدید شاید خوشتون بیاد یه داستان جنایی فلسفی جالبه. همین دیگه شبتون خوش

کتاب خوان

تاسی که کتاب خوان در دست دارد شش وجهی نیست، بلکه بی نهایت وجه مختلف دارد. در واقع فضای نمونه ای که او در سر دارد بسیار بزرگ تر از فضای نمونه ی سایر افراد است. او به واسطه ی کتابهایی که خوانده است هیچ چیز را صفر و یک نمی بیند وهمیشه فکر میکند حالت دیگری هم وجود دارد.

او میداند پایان شبه سیاه الزاما سپید نیست بلکه امکان دارد شب سیاه تری در انتظار باشد هم چنان که میداند خوشبختی وشادی میتواند بی وقفه و تا لب گور شخصی را همراهی کند و هیچ اتفاق ناخوشایندی هم برای او پیش نیاید .

کتابخوان میتواند خشم خود را کنترل کند نه به خاطر اینکه کتابهای کنترل خشم خوانده است بلکه میداند طرف مقابل او نیز انسان است و در معرض انواع و اقسام مشکلات مختلف است . می داند که هر چیزی علتی دارد و باید علت آن را کشف کند قبل از اینکه خشمگین شود.

امکان دارد شخص ورزشکار و کاملا سالمی در اثر یک اتفاق مسخره کشته شود و یا امکان دارد شخص بیمار و یا معتادی ۸۰ سال عمر کند او همه ی این ماجراها را در کتاب ها و داستان ها خوانده است می داند که دو انسان پاک و شریف الزاما با هم خوشبخت نخواهند شد و یا شاید دو شخص رذل و پست سالها در کنار هم زندگی کنند.

او همه ی ورق ها را در دست دارد و لازم نیست دست کس دیگری را نگاه کند. بسیار کسل کننده خواهد بود اگر بگویم هیچ چیزی فرد کتابخوان را شوکه و غافلگیر نمی کند، چرا که او همه ی احتمالات را در ذهن خود دارد همه ی احتمالات را از تمام داستانهای مختلف جمع کرده است و می داند که تصادف و پیشامدهای زندگی چه تاثیر عمیقی در زندگی دارد.

کتابخوان با هر از دست دادنی چیز جدیدی را به دست خواهد آورد او خوب می داند مسیر زندگی پر از فراز و نشیب است  وباید زندگی جدید و تازه ای را شوع کند. در واقع هیچ اتفاقی او را غافلگیر، نا امید و متوقف نخواهد کرد. او شبیه شخصیت های داستانی با کفش های آهنی همچپنان راه خود را میپیماید و نقش خود را زندگی میکند. او خالق کتاب خویش است.

خرگوش کوچولو یا ماهی سیاه کوچولو

 

چند ماه پیش یک کتاب قصه ی کودک به اسم “بووچکه ل” خریدم که شعر و آهنگ های کودکانه ای داشت، با خودم گفتم بعدا که نوژا کمی بزرگ ترشد میتوانم برای او بخوانم یا شعر و آهنگ ها را میتواند گوش کند.

نویسنده ی کتاب آقای سیامک فضل اللهی است. کسی که کتاب قصه های زیادی را به زبان شیرین کوردی سنندجی (سنه یی) نوشته است. داستان در مورد خرگوش کوچولویی است که از خانه بیرون می رود وگم میشود و گرگ گرسنه ای میخواهد او را بخورد ولی نجات پیدا می کند و دوباره به خانه بر میگردد و با خوشی و خرمی پیش مادرش میرود.

این داستان را مقایسه کنید با داستان ماهی سیاه کوچولو، ماهی که آرمان و هدف بزرگی در سر دارد و تصمیم میگیرد دنیای بزرگ را کشف کند میخواهد از برکه به سمت دریا برود. در مسیری که می رفت فداکاری میکرد و حتی جان خود را به خاطر دیگران به خطر می انداخت. ماهی سیاه کوچولو جزو اموال شخصی پدر و مادرش نبود او مستقل و با اراده به سمت هدفی که می خواست پیش می رفت و پشیمان نمیشد و به خانه نیز برنگشت.

ماهی سیاه کوچولو می گفت “مردن مهم نیست، هر لحظه امکان دارد ما بمیریم. مهم این است که مرگ ما چه تاثیری در زندگی دیگران دارد”خرگوش اما با ترس ولرز دوباره پیش مادر خود بر میگردد مبادا گرگ او را بخورد و یا گم بشود و یا مادرش غصه بخورد.

خرگوش قصه ی ما ترسو وضعیف است، مستقل و با اراده نیست مثل همه ی ما مردم که با چنین داستانهایی بزرگ شده ایم ضعیف و متکی به دیگران است، بدون هدف و آرزو دارد دست و پا میزند. او حتی آرزوهای هالیوودی هم ندارد یعنی شبیه انیمیشنTurbo حلزونی نیست که آرزوی سرعت داشته باشد او بی آرزوی بی آرزوست چرا که جسم بی جان نمی تواند آرزویی داشته باشد او شبیه میز و صندلی و گلدان قدیمی خانه ی پدرومادر است وسایل خانه که نباید آرزویی داشته باشند او اموال پدر و مادرش است و باید همیشه پیش آنها باشد. یک موجود متکی و ضعیف النفسی است که در ۵۰ سالگی هم بچه است که همه ی عمرش را بدون آرزو و بدون اراده به پایان می برد.

من اما ماهی سیاه کوچولو را دوست دارم و کتابهایی که درس اراده و فداکاری وشجاعت را بدهد .چرا که از بزدلی بیزارم. تلاش میکنم به عنوان یک پدر بفهمم که بچه ها اموال شخصی ما نیستند، از آنها باید انسانهای مستقل و شجاع ساخت حتی به قیمت اینکه برای همیشه ما را ترک کنند آنها قبل از اینکه فرزند ما باشند انسانهای مستقلی هستند مدیون جامعه و مردم.

چگونه سعی کنیم انسان شریفی باشیم

اول از همه عدل و انصاف را رعایت کنید، حتی اگر طرف مقابل شما عدل و انصاف را رعایت نکرد. نباید کینه و بدی و دشمنی سایرین احوال درونی شما را به هم بریزد. تولستوی میگوید: “خطرناکترین جمله این است که بگوییم همه اینطور هستند” و ما هم اینطور شویم! یعنی اگر همه دزدی کنند من هم دزدی میکنم با اگر همه خیانت کنند من هم خیانت میکنم.

دروغ نگوییم حتی اگر راست گفتن ما باعث ضرر و زیان مالی شود یا حتی اگر از کار اخراج شویم.

پای تعهدی که میدهیم بایستیم و یا تعهدی ندهیم. اگر تعهد شغلی داریم زمان خود را صرف شغل خود کنیم و وقتمان را تلف نکنیم. به عنوان یک کارمند شریف تمام توان و زمان خود را به امور شرکت یا سازمان خود اختصاص دهیم و کم فروشی نکنیم. اگر شرایط نامساعد است و حقوق ما کافی نیست و مدیر شرکت پای تعهدات خود نمی ایستد ما یک راه پیش رو داریم و باید استعفا دهیم.

اینکه شخص بگوید چون مدیر شرکت پای تعهدات خود نیست پس من هم کم فروشی میکنم و یا چون حقوقم کم هست پس من هم دیر سر کار می آیم حماقت است. ما اگر بعد از مذاکره با مدیر شرکت موفق نشدیم فقط میتوانیم استعفا دهیم و کم فروشی قابل توجیه نیست. کم فروشی سر کار به معنای توجیه دزدی است بهانه ی دزد هم همین است که احتیاج دارم و می دزدم. شخصی که شرافتمند است حتی در اثر گرسنگی اگر جانش را از دست بدهد دزدی نمیکند چرا که شرافت او مهم تر از جانش و زندگیش است.

مامور و معذور نباشیم. انسان در مقابل شرافت خویش مامور است نه در مقابل شغل و یا حرفه خود. من مامورم و معذور و شغلم این است که شما را بکشم! احمقانه تر از این جمله چیزی وجود ندارد. سال ۹۱ و زمانی که حقوق ماهیانه ام کفاف زندگیم را نمی داد شغل به ظاهر آبرومندی بهم پیشنهاد شد ولی میدانستم که این سازمان در زندگی خصوصی مردم دخالت میکند و حتی برای اتهامات واهی دست به جنایت میزند. هرگز حقوقی که به خون دیگران آغشته است نخواسته ام و تمام مدارک مربوط به پذیرش را در سطل زباله انداختم. درآمد ماهیانه ۶۰۰ هزار تومانی را به حقوق مطمئن ۳ میلیون تومانی و مزایای آنچنانی ترجیح دادم. مامور و معذور نیستیم چرا که انسانیم و شعور و فهم برای در ک کردن داریم و میتوانیم انتخاب کنیم. حتی گرگ و سگ هم مامور و معذور نیستند یعنی خیلی سخت بشود که آنها را مجبور کرد هم نوع خود را بکشند.

هم خوبی ها را بگویید و هم بدی ها را. وقتی از دیگران بدگویی میکنید از خوبی های او نیز بگویید. هیچ انسانی پیدا نمی شود که کاملا بد باشد. قطعا در هر جانی و جنایتکاری نیز نوری وجود دارد و ذره ای خوبی در او هست که بخواهید در موردش صحبت کنید. به قول اسکار وایلد”هر فرشته ای گذشته ای دارد و هر گناهکاری آینده ای” پس بار دیگر اگر خواستید از کسی بدگویی کنیداز خوبی های اندک او نیز بگویید. او را نفرین کنید هر گاه شایسته ی نفرین بود و او را تحسین کنید هر گاه شایسته ی تحسین بود.

در مورد خودتان نیز چنین باشید. اگر بلاگ نویس هستید در مورد ضعف ها و حماقت ها و ناکامی های خود بنویسید همچنان که مدارک و افتخارات خود را ردیف میکنید و مینویسید. و البته از کسانی یاد کنید که به کمک این افراد توانسته اید به چنین جایگاهی برسید یعنی هیچ وقت تصور نکنید به تنهایی و تنها با اتکا به دانش خود به این جا رسیده اید چون چنین چیزی امکان ندارد.

 

 

تعریف ساده ی عقل

عقل در ساده ترین شکل خود به معنی احتیاط است. میتوانید این احتیاط را مترادف با محافظه کاری بدانید ولی شخصا ترجیح میدهم که آن را به عنوان پیشگیری در قبال اتفاقات نام ببرم.

چند ماه پیش برای گرفتن وام برای شرکت مجبور شدیم یک بیمه نامه حوادث بخریم. خریدن بیمه نامه صرفا برای موافقت بانک برای اعطای وام بود وگرنه شرکت تمایلی به بیمه کردن اجناس موجود نداشت.

برای سریع گرفتن وام من با شتابزدگی جنس های مختلف و کالاهایی که اصلا در انبار موجود نبود سریعا به قیمت معادل وام در یک فاکتور خرید ثبت کردم تا شرکت بیمه از ما قبول کنه. ولی مدیرعامل شرکت با تکیه بر همان عقل و احتیاط مانع این کار شد و بیمه نامه را برای اجناس واقعی که در انبار داشتیم تنظیم کرد و نه کالاهای غیر واقعی.

به من گفت که به احتمال نیم درصد هم اگر آتش سوزی یا سرقت رخ دهد چه بهتر که کالاهای واقعی و موجود در انبار را بیمه کنیم، درسته که ما صرفا میخواهیم وام بگیریم ولی این خودش یک توفیق اجباریه.

در این دوسال که مشغول فعالیت در این شرکت هستم بارها شاهد محافظه کاری و عقل و احتیاط از جانب مدیران شرکت بوده ام و دیدگاهم نسبت به کسب وکار در حد کلان تغییر کرده است. به نظرم افراد موفق که به عقل تکیه کرده اند بیشتر جانب احتیاط را رعایت میکنند و این امر شاید از نگاه کارمندان جوان کسل کننده باشد ولی احساس میکنم اگر این کارمند جوان سکان هدایت شرکت را به عهده بگیرد با بی احتیاطی و شتابزدگی شرکت را به فنا می دهد.

آری عقل از جنس احتیاط و پیشگیری است.

وقتی به یک مهمانی نه چندان آرام و نه چندان دوستانه دعوت می شویم عقل به ما میگوید که بریا پیش گیری از هر نوع سوتفاهم به آنجا نرویم.

وقتی در آشفته بازار فعلی قیمتها سریعا عوض میشود عقل حکم می کند که احتیاط کنیم و زیر همه ی پیش فاکتورها بنویسیم اعتبار قیمتهای فوق مثلا ۲۴ ساعت است.

وقتی ماشین خود را پارک میکنیم عقل حکم میکند که از قفل فرمان یا پدال استفاده کنیم ولو برای یک ساعت.

وقتی موسسه های مالی و اعتباری بی اعتبار هر روز مثل قارچ سر درمیارن و سودهای بالایی به مشتریان می دهند عقل حکم میکند که احتیاط کنیم و پولمان را در این موسسات نگذاریم.

محافظه کاری و ثبات و احتیاط کلمات نفرت انگیزی برای نسل جوان هستند ولی باور دارم سعادت و آرامش تنها در سایه ی این کلمات امکان رشد و نمو دارد.

در پایان باید بگویم:

تعداد موفقیت هایی که با ریسک و بی احتیاطی به دست آمده  بسیار کمتر از شکست هایی است که به واسطه همین دو مولفه به دست آمده است.