ماکیاولیست در لباس پراگماتیست

پ ن: قرار بود در مورد انتخابات و … ننویسم ولی الان که تب و تاب انتخابات تمام شده و مثل پلاسکو و معدن و هزار مصیبت دیگر فراموش شده خواستم در موردش بنویسم .

پ ن۲:

آزادی آواز چاقوها شد
وجیب ِدزدها
وجانماز تبر ها

آزادی، جواهرات گذرگاه سیاست
وبازرگان دروغهای رنگین
میان شهرها شد
آزادی، لنگه بارهای قاچاق شد
های ؛ چه کسی نشان کامل آزادی را به من میدهد؟
این واژه ی بی آبرو شد
آزادی چراغی است که راه را دراز میکند… و هر دستی آن را برمیدارد

شیرکو بیکه س

واژه های بی آبرو

البته تنها واژه آزادی به بازیچه دست دیگران تبدیل نشده بلکه عموم کلمه های حوزه انسان شناسی این بلا سرشان آمده است. آنهم توسط افرادی که در نقطه چرخش عقلانی قرار گرفته اند نقطه ای که حقایق با منافع همخوانی ندارد و صد البته عموم مردم منافع را انتخاب میکنند و برایشان مهم نیست که چه پیش خواهد آمد.

در چند ماه گذشته و بحث های داغ انتخاباتی هر شخصی را که به اصطلاح خود را پراگماتیست میدانست بررسی میکردم و بعد از شنیدن همه ی حرفهایشان معلوم میشد که اصولا این افراد ماکیاولیست هایی هستند در لباس پراگماتیست. هر چند که خود نیز باید اقرار کنند پراگماتیست بنیادی هم که باشند از آقای ا.ن عملگراتر نیستند کسی که حتی رحم به تغییر ساعت کشور هم نکرد و مثل کودکی همه چیز را دستکاری میکرد و اتفاقا یک پراگماتیست هم بود همنطور که این واژه های بی دروپیکر هیتلر و چگوارا و ابوبکر بغدادی را در یک ردیف و تحت عنوان عملگرا جمع میکند! تو خود حدیث مفصل بخوان از نامگذاری این واژه های احمقانه. هر وقت بخواهیم ابنا بشر را در ۳ دسته یا ۴ دسته تقسیم بندی کنیم ظاهرا چاره ای نیست مگر اینکه به زور بخواهیم آنها را در کنار هم جا بدهیم.

انتخابات به عنوان یک مثال از مدل ذهنی

بیاییم نگاهی به صف کشی انتخابات بکنیم و اتفاقا من آنها را سخیف تر از طرز تفکر خاصی میبینم. وجود چند طیف سیاسی مشخص و از قبل معین بود. راست گرایان افراطی که اتفاقا اینها خیلی هم پراگماتیست هستند و هنوز خاطره اقدام های عملیشون در سال ۶٧ از یادها نرفته. دسته دیگه نئولیبرالها که بازماندگان و طرفداران جناح وابسته به آقای ه.ر بودند که نمایندگی و حامی طیف متوسط به بالای شهری (مرکز نشین) رو به عهده دارند.

دسته سوم کسانی که به هر دلیلی انتخابات رو تحریم کردند اگه فرصت بشه اینها رو هم غربال میکنم. سبد رای جناح راست افراطی (اصول گرا) معین و مشخصه و در همه انتخاباتها این رای رو دارند و این آب و اتش زدنها برای به دست آوردن رای دیگر جریانات بود. حتی اگه کاندیدای راست صم بکم مینشست و دوربین رو نگاه میکرد در طول تمام مناظرات رای خودش رو تو سبد خودش داشت

دسته دیگه از رای دهندگان  کسانی بودند که واقعا به اصلاحات دلخوش هستند. اینها کسانی هستند که از شعارهای حمایت از مستضعفین سودی نمیبرند چون در واقع مستضعف نیستند و همونطور که گفتم طبقه میانی جامعه ایرانی شما بخوانید نئو لیبرال یا میانمایه یا هر چیزی که دوست دارید رو در بر میگیره

و شاید بسیار هم پیش بیاد که برای اقناع طرف مقابل برای شکستن تحریم انتخابات جمله ی انتخاب از بین بد و بدتر باشه. و تحریم انتخابات رو میدون دادن به جناح راست به رهبری رئیسی میدونن که برگزاری کنسرت رو ممنوع میکنه و
البته ذات اعمال ممنوعیت بر کنسرت مضموم هست ولی آیا سطح مطالبات باید اینقدر حقیرانه باشه؟

دسته سوم که تحریمی ها هستند بر سه نوع هستند. تحریمی های سنتی و تحریمی های رادیکال و تحریمی های سیاسی تحریمی های سنتی کسانی هستند که سفیدی شناسنامشون براشون برگ زرینی از افتخارات چریکیشون محسوب میشه و همیشه خدا در حال تحریم هستند.
دسته دوم معتقد به انقلاب و دگرگونی و درگیری خصمانه با سیستم حاکم رو دارند و رای دادن رو برابر خیانت میدونند
دسته سوم کسانی هستند که رای دادن یا تحریم رو به  یک اکت سیاسی تبدیل میکنند. و اتفاقا اینها در اصل محرکین اصلاحات هستند.

اینکه فقط به یک نامزد رای بدیم که اون یکی نیاد سر کار از یک احمق کودن بر میاد. یک فعال سیاسی باید رایش رو بر مبنای برنامه و اهداف کاندیدای مورد نظرش و با بحث و گفتگو با برنامه ریزان کاندیدا برای انتقال خواستهای مورد نظر و حتی گرفتن تعهد اجرایی از کاندیدا مشخص بکنه .
البته دسته چهارمی هم وجود داره که خودم جز اون دسته هستم و معتقدم رای دادن یا رای ندادن هیچ چیزی رو تغیر نمیده. و تنها راه تغیر وضع موجود تغیر رویکرد توده مردم و روی آوردن اکثریت به مطالعه و بالا بردن سرانه مطالعه س.تا وقتی سرانه مطالعه در ایران در حد یکی دو ساعت در طول سال مونده هیچ تغیری چه به دست اصلاح طلبان و چه به دست انقلابیون قابل انجام نیست چون حتی با وضع تغیر احتمال بازگشت به شرایط بدتر از قبل بسیار زیاده و اگه بخوام مثال بزنم میتونم به تعداد روزهای زندگی تک تک مردم خاورمیانه مثال بیاورم و بدون آگاهی توده مردم به هیچ جایی نخواهند رسید. رهایی برای دیوانگان شبیه رها شدن سنگی در برکه ی آب بی هدف و بی سر انجام است.

آیا این گفته درست است که اگر رآی ندهیم به دوره فلان رئیس جمهور برمیگردیم؟

خیر، هر رئیس جمهور زاده زمان خویش است که باید هزارها بل میلیونها عامل  (اقتصادی، سیاسی، نظامی)در سراسر دنیا برقرار شود تا «شاید» شرایط نزدیک دوره ای  خاص شود که در  شرایط و فضای بین الملل کنونی ، احتمال بازگشت به فلان دوره امکان پذیر نیست و این هم تنها یک «شعار تبلیغاتی» میباشد.

به عقب برنمیگردیم و به جلو هم نمی رویم همینجا خوب است ممنونم

هر چه که جلوتر رفتم دیدم واقعا نمیشود با یک ماکیاولیست نئو لیبرال بحث کرد چرا که تمام موجودیت و منافع او به حفط وضع موجود بدون کم و کاست گره زده شده و پای منافع مادی بزرگ یا کوچکش گیر است و در نتیجه دچار کوری مطلق شده و در نقطه ای است که نام آن را نقطه چرخش عقلانی نامیده ام. نئولیبرال میانمایه در هیچگونه تغییری سودی نمیبرد بلکه شرایط پوسیده و فاسد فعلی بهترین جولانگاه او میتوان باشد. اصولا تغییر و یا مخالفت مطالبه ی او نیست و چیزی که خوب است و خوب پیش می رود نباید تغییر داد.

برای این افراد هیچ چیزی بالاتر از منفعت شخصی مهم نیست آنها میتوانند در سوریه زندگی کنند و چشمشان را به کشتار ۴۵۰ هزار انسان ببندند و دنیا وقتی رو به نیستی می رود که بدبختی دم در خانه آنها باشد، خارج از این شرایط اصولا از دیدگاه آنان هیچ چیزی را نباید تغییر داد و همانطور که گفتم به چوخ بختیارهای (داستانی از صمد بهرنگی) عصر جدید خیلی سخت است که فهماند  شما در بهترین حالت ماکیاولیست هستید و حتی کمتر از چوخ بختیار چون در هر حال او میدانست که چه کسی هست و چه کسی نیست.

پ ن پایانی : قسمتی از کامنت من در همین بلاگ و در پاسخ به یکی از دوستان :

دقیقا تو لحظاتی که خیلی خوشحال یا خیلی ناراحتیم نباید تصمیم بگیریم و تصمیم گرفتنمان عاقلانه نخواهد بود .
ولی چرا در این جور حالتها ترجیح میدیم کاری بکنیم و سوتی بدیم ؟
طبق آمار پنالتی زن ها -۱/۳ ضرباتشون رو به سمت چپ می زنند ۱/۳ به راست و ۱/۳ به وسط ولی معمولا دروازه بانها وسط نمی ایستند چون اگر گل بخورند باعث شرمندگیه و مردم میگن کاری نکرد و همونجا وایساد.
چارلی مانگر در خصوص بازار سهام وقتی ازش میپرسن چطور موفق میشوی گفته بود : ما چه چیزی داریم ؟ انظباطی برای جلوگیری از آن که وقتی نمی توانیم بی کار بایستیم مرتکب هر غلطی نشویم. برای ما سخته که اینکارو بکنیم یعنی تصمیم احمقانه رو به تصمیم نگرفتن ترجیح میدیم. چون عمل نکردن حتی در صورت موفقیت پاداش و تحسین عمومی ندارد. از پاسکال نقل شده که گفته :
تمام مشکلات بشر ریشه در ناتوانی او در آرام و تنها نشستن در یک اتاق دارد. ‬

کامنتها خوانده میشود ولی منتشر نمیشود

با احترام

 

مزیت های شرکت رایان روش

از اول امسال و به مدت ۲ ماه است که در شرکت رایان روش کار میکنم شرکتی که از لحاظ قدمت و تخصص و شرایط کاری در کردستان و در حوزه IT حرف اول را می زند. در واقع برای سال جدید من پیشنهادهایی رو در تهران برای کار داشتم ولی بهترین گزینه ماندن در استان برای من همینجا بود یعنی فقط در شرایطی که خیلی مجبور باشم میخوام کردستان رو ترک کنم و حتی با حقوقهای بالاتر هم ۳ پیشنهاد مختلف رو رد کردم. کار در استان کردستان در راستای هدفهای بلند مدتی است که دارم و میخواهم به آن برسم.

من در چند شرکت مختلف و یا اداره دولتی کار کرده ام و ۸ سال تجربه اگر جه زیاد نیست ولی این اجازه رو به خودم میدم که کمی این شرکت را مقایسه کنم و مزیتهایش را بنویسم.

  1. اهمیت به حق و حقوق کارکنان: کمتر شرکت خصوصی در استان یا در کشور میتواند حق و حقوق کارکنان را به همراه پاداش و … با نظم و انظباط پرداخت کنه و به نظرم اگر شرکتی بتواند این وظیفه را در این شرایط نامطلوب اقتصادی انجام دهد باید از او تقدیر کرد.
  2. مدیریت حرفه ای: مدیرهایی رو دیده ام که به خاطر کرایه ماشین یا موارد جزیی با همه ی کارکنان خود جر و بحث میکنند و وقتشان را به دخالت بی مورد در کار بقیه سپری میکنند یعنی نه برای وقت خود و نه برای وقت کارکنانشان ارزشی قایل نیستند. ولی در این شرکت هر کسی با نظم و انظباط مشغول کار خود است و مدیریت شرکت حرفه ای با مسایل شرکت برخورد میکند که این رویه را من در استان خودمان به ندرت دیده ام.
  3. فضا و محیط کاری: فضای اینجا به مراتب بهتر از ادارات دولتی است اداراتی که قبله آمال و آرزوهای نسل ما شده اند و اگر شخصی وارد فضای اینجا شود هیچوقت فکر نمی کند که یک شرکت خصوصی در چنین اوضاع مشکل اقتصادی بتواند این چنین قوی ظاهر شود.
  4. روال سیستماتیک: روال کارهایی از قبیل فروش و خدمات به صورت سیستمی تعریف شده است و هر کاری در شرکت به روال و اصول خود است به نحوی که نمی توان یک کلمه اشتباه یا یک غلط املایی را حتی در مکاتبات داخلی دید. این روال منظم در ابتدا با ساختار نامنظم شخصی خودم تداخل داشت و از این نظر ناراحت بودم ولی الان میفهمم که این نظم و انظباط چه نعمت با ارزشی است.

تمام تلاش فعلی و تلاش آینده ام قطعا برای پیشرفت هر چه بیشتر این شرکت خواهد بود و میخواهم چندین برابر حقوقی که دریافت میکنم برای این شرکت ارزش آفرینی کنم.  آرزو دارم تعداد کارکنان شرکت به ۱۰ برابر تعداد کارکنان فعلی (۲۵ نفر)برسد. برنامه ها و ایده های زیادی در ذهن دارم که فعلا به اجرا نرسیده است ولی مطمئن هستم پتانسیل ما خیلی بالاتر از شرایط کنونی است.در پایان باید بگم که هم شرکت و هم کارکنان و هم شغلم را دوست دارم  و احساس خوبی دارم.

روزمرگی

امروز بعد از ۲۰ روز به باشگاه رفتم و حسابی حالم خوب شد و دوستامو دیدم قبلا هم گفتم که به خاطر مشغله کاری باید به صورت انفرادی تمرین کنم و فرصت باشگاه ندارم (به غیر از پنجشنبه ها) . به خودم قول داده بودم که تغییراتی رو در سبک زندگی خودم بدم ولی احساس میکنم توی این هفته کاملا موفق نبودم و اگه بخوام به خودم نمره بدم شاید عددی بین ۱۳ یا ۱۴ باشه چون: تو این هفته چند بار تلگرامم رو چک کردم چند بار با دوستام کل کل  کردم تو تلگرام و چند بار هم سر کار مشغول وبگردی شدم ولی بعضی روزها برنامه ی شخصیم رو دنبال کردم. تصمیم دارم در هفته آینده جدی تر پیگیر این برنامه باشم البته هفته آینده برای مسافرت به اصفهان میرم.

چند مقاله از سایت میدان را خواندم تو این هفته که خیلی خوشم اومد این سایت مواضع رادیکالی داره البته رادیکال نه به معنی افراطی رادیکال به معنی بررسی ریشه های یک موضوع و پرهیز از سطحی نگری و هوچی گری و احساساتی بودن. تو این هفته  شب ها که بیرون میرفتم حالم از تبلیغات انتخاباتی شورای شهر بهم میخورد به قول یکی از دوستان این دوره انتخابات دوره فتوشاپ بود امیدوارم دوره بعد دوره Word باشه و کاندیداها برنامه یا راهکاری رو به صورت مکتوب ارایه بدن حالا بهش عمل هم نکردن به درک!‌

قسمتی از متن اینجا حذف شده (مربوط به انتخابات و سیاست و نامربوط به اینجا)

یه تصمیم دیگه هم گرفتم و اینکه نمک نخورم و کم کم به تدریج اون رو از وعده غذایی حذف کنم چون خیلی ضرر داره. تو این هفته قرار بود با دوستان Talk Show داشته باشیم که متاسفانه فرصت نشد ترجمه ی کتاب Focus هم به آهستگی ولی پیوستگی در حال انجامه و امیدوارم تا آخر بهار تموم بشه و Publish کنیم. به یکی از دانشجوهای دانشگاه کردستان قول دادم برای نشریه دانشجویی آنها مقاله ای بنویسم همچنین نوشتن در Medium هم به کندی پیش میره که اونهم ناشی از کمبود وقت و یا برنامه ریزی اشتباه منه یه مقاله هم برای گروه هم اندیشی  نرم افزار کردستان باید بنویسم به هر حال نمیخواهم کارهای جدیدی رو شروع کنم تا اینکه کارهای قبلی را تموم نکرده باشم چون باور دارم که: بهترین کار جدید تمام کردن کار قبلی است.

کارهای زیادی دارم ولی استرس زیادی ندارم و میخواهم به آهستگی مشغول تمام کردنشان شوم . تقریبا ۲ هفته میشه که ماشینم رو نشستم و روم نمیشه تو چشمشش نگاه کنم:) فردا ساعت ۶ صبح میخوام بیدار شم و بعد از نیم ساعت دویدن برم ماشینم رو بشورم. خداییش تنبل نیستم ولی ساعات مفیدم رو کاملا کار اشغال میکنه شاید اصلاح سبک زندگی    کمکم کنه تا وقت های آزاد یا انرژی بیشتری ازم آزاد بشه این چند روز که تلگرام رو چک نکردم یا وقتم رو براش تلف نمی کنم اوقات خوشی دارم و فکر کنم نتایج مثبتی هم داشته باشه.

دوست دارم در خلوت زندگی کنم و حوصله شلوغی رو ندارم نه شلوغی دیجیتال و نه شلوغی دنیای واقعی فعلا ئیواره باش (Good evening).

پرواز یا طعمه

For most gulls, it is not flying that matters, but eating. For this
gull, though, it was not eating that mattered, but flight.

برای بیشتر مرغان دریایی، آنچه اهمیت دارد به چنگ آوردن طعمه است، نه پرواز. حال آنکه برای این مرغ دریایی، مهم پرواز بود، نه به چنگ آوردن طعمه.


 

غرور یقه آبی ها

Image result for blue collar

بگذارید از سربازی شروع کنم. من توی منطقه عملیاتی  لب مرز خدمت کردم. از اونجاهایی که ساعت ۳ شب باید بیدار بشی و سریع بری ماشین مهمات وادوات جنگی (۱۲۰و۱۰۷) بار بزنی و سریع  بری لب مرز برای عملیات و ماموریت و شلیک.

یگان خودم توی شهر بود و من توی منطقه شاید به این خاطر که اخلاق درست و حسابی نداشتم و زود با بقیه درگیر میشدم من رو یه جورایی تبعید کردند. بعد از ۳۰ یا ۴۰ بار ماموریت و شش ماه توی منطقه بودن و البته فرمانده قبضه بودن یا شب توی چادر و کوه خوابیدن کم کم حس غرور پیدا کردم و با خودم میگفتم فرمانده ها میخورند و میخوابند و من فقط توی گروهان کار میکنم! اصلا من از سرهنگ هم بهتر می فهمم و کارم رو بیشتر بلدم.

البته باید بگم با علاقه شدیدی که به تسلیحات نظامی داشتم حسابی ازم حساب میبردند در خیلی از ماموریت ها به تنهایی همه ی کارها را خودم انجام میدادم و کسی نمیدونست که سربازم حتی کادرها و پرسنل رسمی موقع آمدن بازرس من رو جلو می انداختند تا به سوالات جواب بدم و مرتب به فرمانده ها هم پیشنهادهای برای امنیت بیشتر میدادم! نه اینکه فقط مسلط به خمپاره انداز ۱۲۰ باشم بلکه کار با اکثر سلاح ها را یاد گرفتم و باهاشون شلیک میکردم حتی دزدکی با دسته راکت انداز ۱۰۷ میرفتم ماموریت و با خواهش و تمنا ازشون میخواستم که اجازه بدن یک بار شلیک کنم! خلاصه بگویم بعد از اینکه برگشتم گروهان خودمان هیچ کس را آدم حساب نمی کردم و با توهین و غرور با همه حتی فرمانده هان صحبت میکردم. پرسنل ستادی و سربازان اداری را مسخره میکردم و از خاطراتم براشون تعریف میکردم! ادب را کنار گذاشته و غرور بی حساب و کتابی در همه ی افعالم جاری بود.

بعدا که وارد محیط کار شدم و فهمیدم این غرور همچنان برای یقه آبی ها وجود دارد وعموما کارکنان فنی کارکنان ستادی و اداری و … را آدم حساب نمی کنند. یعنی احساس میکنند نشستن پشت میز و با تلفن صحبت کردن عموما جزو تفریح و سرگرمی است و اینها کار واقعی نیستند.

تعدادی از یقه آبی ها (شخصا هر دو طرف را تجربه کرده ام) احساس میکنند که جایگزین کردن آنها دشوار است و به همین خاطر امنیت شغلی بالایی دارند و کسی حق ندارد به آنها بگوید بالای چشم شما ابروست در حالیکه همه ما میدانیم جایگزین کردن و اخراج مثلا حسابدار یا مسول مالی یا مدیر فروش خیلی مشکلتر از افراد فنی است و اینروزها به لطف اینترنت و Document های زیادی که در هر رشته ی فنی در اینترنت وجود دارد این موضوعات صدق نمی کند و به راحتی با آموزش و خودآموختن و صرف زمان هر کسی میتواند جای هر کسی را بگیرد!‌

موضوع دیگری که باید فهمیده شود اهمیت اخلاق و مقدم بودن اخلاق بر تخصص است. این را بارها تجربه کرده ام و مثلا کارمند یا مهندس بد اخلاقی که خودش را بسیار شایسته می دانسته و به همین سبب با غرور و تکبر همه را مسخره میکرده کارش رو از دست داده و به راحتی دوست مدیر اخراج شده چرا که شرکت با منابع مالی و اعتباری که دارد میتواند به آسانی شما را جایگزین کند و ککش هم نمی گزد. در ثانی با اخلاق خوب و خوش رفتاری انسان در محیط کارش با سرعت بیشتری رشد خواهد کرد واضافه کنم کهدر کشور ما و شرایط فعلی ما عرضه نیروی کار بیشتر از تقاضاست و نیروی متخصص و غیر متخصص ارزان است پس نباید بی گدار به آب بزنید .اینها تجارب خودم بود و گفتم شاید به درد کسی بخورد

روشن نگری چیست؟ کتابی از اندیشه های کانت

پ ن : پذیرفتن سهل تراست تا نپذیرفتن. آندریاس ریم

مشغول خواندن کتابی هستم و میخواستم بعضی از پاراگرافهایش را اینجا بنویسم این کتاب پاسخ به این سوال است که اساسا روشنفکری چیست و چه چیزی نیست؟

پاراگرافهایی از کتاب:

تا کتابی هست که برایم اسباب فهم است تا کشیش غمگساری هست که در حکم وجدان من است و تا پزشکی هست که می گوید چه باید خورد و چه نباید خورد و… دیگر چرا خود را به زحمت اندازم اگر پولش فراهم باشد مرا چه نیازی به اندیشیدن است؟ دیگران این کار ملال آور را برایم خواهند کرد. و برای اینکه بخش هر چه بزرگتری از آدمیان به سوی بلوغ رفتن را نه فقط دشوار که بسیار خطرناک نیز بدانند قیم هایی که از سر لطف نظارت عالیه بر آنان را به عهده گرفته اند تدارک می بینند. اینان پس از آنکه جانوران دست آموز خود را  خوب تحمیق کردند سخت مواظبت می کنند که این موجودات از قفسک کودکیشان فرار نکنند همان زندانی که ایشان برایشان فراهم کرده اند و آنگاه در گوششان می خوانند که اگر به تنهایی قدم بیرون بگذراند چه خطرهایی تهدیدشان می کند اما این خطرها چندان هم که میگویند بزرگ نیستند بلکه با چند بار افت و خیز سرانجام شیوه ی راه رفتن را می آموزند. اما یک نمونه ناکام کافی است که همه را از آزمون های بعدی بهراساند. ص ۱۹

 

براستی شما اینک چرا می خواهید بر روشن نگری که این چنین خیرخواهتان بوده است هجوم بیاورید؟ آیا اعتراف نیوشان خودرای و یا مشاوران نادانتان اند که بر وجدانتان فشار می آورند و به این کار مجبورتان می سازند؟ آیا علتش این نیست که پذیرفتن سهل تر است تا نپذیرفتن؟ ص ۵۵ 

چه چیزی برایم مقدم(مقدس) است

به تازگی تصمیم گرفته ام تغییری را در مطالعه و یا صرف وقت خود انجام دهم. در سایت متمم با وجود اینکه امتیازات زیادی داشتم ولی نیمه راه به این وضعیت مشکوک شدم و از خودم پرسیدم آیا من برای امتیاز و لایک و تشویق در سایت متمم هستم یا برای توسعه مهارتهای مورد نیازم؟

به همین خاطر بود که فعالیتم را متوقف کرده ام و به خودم قول دادم بدون استراتژی مشخص اقدامی نکنم. در خصوص سایر مطالعاتم نیز به همین شکل البته قبول دارم که برای پیدا کردن راه اصلی باید هزاران راه فرعی را امتحان کرد همانطور که برای پیدا کردن شغل و حرفه ی خود نیز باید همین کار را کرد یعنی مهم نیست که ۵ یا شش کار غیر مرتبط را در ابتدای جوانی انجام داد و بعد از یک تامل و تقف یکی از راه ها را برگزید.

برای مسیر شغلیم چنین اتفاقی افتاد و بعد از سرک کشیدن به شغلها و کارهای مختلف  حرفه فروش در حوزه IT  را انتخاب کردم اما مسیر مشخصی را برای صرف زمان و همچنین مطالعات خود نداشتم تا اینکه نقشه راه یادگیری خود را ترسیم کردم اگر چه اهل فیسبوک و اینستا و توییتر و… نیستم  ولی همچنان مطالعات پراکنده و بلاگ خوانی و تلگرام برایم معضلی شده و من را به بیراهه برده است.

تصمیم دارم تمرکزم را بیشتر کنم و مطالعاتم را مرتبط کنم همچنین یک برنامه ریزی سخت گیرانه و منظم نیز برای خود نوشته ام که آن را برنامه ریزی جان استوارت میل نام گذاری کردم! توی این برنامه من بلا استثنا ساعت ۶ صبح بیدار میشوم و با تلگرام شخصی خداحافظی میکنم یعنی تنها در موقع کار و فقط برای کار از تلگرام کاری استفاده میکنم بلاگ خوانی را در صبح جمعه انجام میدهم برنامه ریزی روزانه ام را در ساعت اولیه صبح مینویسم. سر زدن به سایتهای دیگر و چک کردن ایمیل نیز با قاعده مشخص و اصول سخت گیرانه ای خواهد بود به بلاگم زمانی سر میزنم که چیزی برای نوشتن داشته باشم و نه برای چک کردن آمار بازدید یا دیدن کامنتها ویک سری نکات دیگر که همه را مکتوب کرده ام یادگیری و مطالعه ی من نیز در چهارچوب  نقشه راه یادگیری خود است.

یک ساعت زمانی که من صرف دیدن اخبار میکنم یا صرف مطالعه ی غیر ضروری فقط یک ساعت نیست بلکه یک یا دو ساعت زمان برای فکر کردن نیز مصرف میشود و البته آشغالهایی را وارد ذهنم میکنم که پاک کردنش دوباره مستلزم صرف انرژی است و با توجه به اینکه انرژی و زمانم محدود است نمیخواهم آن را به هدر داده و بی مورد مصرف کنم خساستم را نسبت به این دو مورد بیشتر میکنم و برای جمع کردن زمان و انرژی حاضرم پولم را هزینه کنم چرا که میدانم بلوغ فکری به معنی خساست در صرف زمان است و نه در صرف پول.

این روزها با خواندن پستها و مطالب متنوع در مورد انتخابات نه تنها دلزده شده ام احساس میکنم که وقتم را تلف کرده ام و نمیخواهم وارد بحث ها و امور روزمره و جنجالی اطرافم شوم دوست دارم گمنام و بی حاشیه مشغول فعالیتها و همچنین وفاداری به اصولم شوم و حرفم را با عملم بزنم و بعد از اینکه عملم به نتیجه رسید در بلاگم بنویسم نه قبل از آن.

برنامه های زیادی در سرم دارم از توسعه و بهبود روال فروش شرکت در ۳ سال آینده گرفته تا بهبود سبک زندگی و همچنین برنامه های بلند مدتی برای توسعه و آموزش در کردستان که البته همه ی این برنامه ها که عموما مکتوب و مدون و مشخص است نیازمند خساست در زمان و انرژی است و نیازمند جهت دادن و تمرکز روی اصول و باورهای خود.

این تصمیمات را دو ماهی است که گرفته ام ولی هنوز کامل نشده و از اجرای کامل آن راضی نیستم امروز به کل از تلگرام شخصی خداحافظی کردم و یک گام خوب برای اجرای ۱۰۰ درصدی برنامه ام برداشته ام برنامه ی جان استوارت میل را در صحت کامل عقل و آرامش و آینده نگری نوشته ام و به همین خاطر به آن اعتماد کامل دارم و تمام تلاشم وفاداری به آن اصول است یعنی سایر چیزهای دیگر در درجه دوم اهمیت قرار دارد.  در برنامه ام جلب رضایت دیگران و گرفتن لایک و نظر دادن در مورد سیاست و بیهوده تلف کردن وقت جایگاهی ندارد و من بیشتر پیرو این برنامه مدون هستم تا اینکه پیرو هوا و هوس خود یعنی در حال حاضر پیرو خودم هستم البته خودم در زمانیکه عقلم صحیح و سالم کار میکرد و من همان لحظات را چراغ روشن خود می پندارم.

به همراه همسرم برای سبک زندگی و غذا خوردن و ورزش و مسافرت نیز اصول و قاعده ای را تا حدودی مشخص کرده ایم که البته آن را کامل تر میکنیم در واقع حاضر نیستم بدون برنامه ریزی و پیروی از اصول زندگی کنم حتی یک روز.  و اگر حادثه ای ناخواسته من ر ااز این اصول دور کند بعد از حل آن به سرعت و مانند فنر به اصول و قاعده ام برخواهم گشت.

هرج و مرج را به کل رد میکنم ولی هرج و مرج و آنارشی صرفا برای تست کردن راههای مختلف و شناخت خود و اطراف است که من انجام داده ام ور در مقطعی از زمان باید آنارشی و بی نظمی را کنار گذاشت و راه خود را یافت و آشغالها را به بیرون پرت کرد هرج و مرج و پراکنده گویی و پراکنده خوانی مقدمه ای است بر ترک آن و چسپیدن به اصول و سبک زندگی.

استثنا: نوشتنم بی قاعده و نامنظم خواهد بود چرا که باور دارم نوشتن خود یک هنر است و هنر نظم را برنمیتابد هر جا که فوران احساسات بود و شوق توشتن همه ی کارهایم را تعطیل میکنم و می نویسم و اهیمتی ندارد در مورد BI مینویسم یا مزخرفات شبانه  هر جا که دلم خواست بنویسم مینویسم و به نظرم نظم و ترتیب خود نابود کننده ی هنر و خلاقیت است چرا که برای من هنر همیشه توام با رهایی و بی نظمی و شور و عشق و علاقه است و نه محلی برای کسب درآمد و مشهور شدن و … هیچ گاه چنین دیدی به نوشتن نداشته ام ولی باور دارم که با عشق میتوان مخاطب و شهرت پیدا کرد ولی برای شهرت و مخاطب نوشتن چیزی جز فراموشی و شکست به دنبال ندارد ویک نویسنده باید یک عاشق باشد تا یک محاسبه گر.

و در پایان تمام این حرفهای چرند اصول شخصی من بود و هر کسی باید راه خویش را پیدا کند و طی مسیر کند و راه هیچ کس به درد هیچ کس نمی خورد.

ما زنده به آنیم که آرام نگیریم | موجیم که آسودگی ما عدم ماست

چسپیدن به سبک زندگی

سال جدید که شروع شده فرصت ورزش کردن منظم نداشته ام  و این قضیه ناراحتم کرده است. از امشب میخواهم ساعت ۱۱ یا ۱۲ شب رو به دویدن و تمرینات ورزشی اختصاص بدم چون تایم کاری و سایر فعالیتهام اینقدر زیاده که فرصت دیگری برای ورزش کردن ندارم. البته قبلش  هزار جور فکر و نقشه ریختم برای رفتن به باشگاه که عملی نشد ولی باید راهی باشه!‌

تصمیم گرفته ام به این شیوه ورزش کنم (یعنی شب ها و قبل از خواب):

  1. دویدن آهسته در محدوده خیابان به مدت ۱۰ دقیقه
  2. نرمش و حرکات کششی ۵ دقیقه
  3. ۴ راند ۴ دقیقه ای شبیه تمرینات بوکس (شادو) به این شکل که
  4. راند اول رقص پا
  5. راند دوم رقص پا و ضربات مستقیم
  6. راند سوم بوکس آزاد
  7. راند چهارم طناب زدن
  8. تا اینجا میشه ۳۱ دقیقه یا نیم ساعت
  9. بعد نوبت سرد کردن میشه و شامل ۵ دقیقه دویدن
  10. حرکات کششی مخصوص سرد کردن

به این شکل میتوانم ۴۰ دقیقه ورزش را در برنامه زندگیم دوباره بگنجانم و دوباره  لذت ببرم – شرط میبندم اگر در سلول انفرادی هم بودم مطالعه و ورزش را ترک نمی کردم و راهی برای دنبال کردن این ۲ فاکتور اصلی سبک زندگیم پیدا میکردم. جدیدا رهی را هم برای مطالعه پیدا کرده ام که میتوانم در لابه لای ساعتهای پر مشغله انجام دهم که البته ترجیح میدهم در مورد این موضوع ننویسم.

در کل بهانه ی کمبود وقت برای مطالعه یا ورزش را قبول ندارم و به نظرم عمده مشکلات ما به دلیل تنبلی است نه کمبود وقت.

 

مغز هزینه محور

بارها در بین اطرافیان و خانواده شنیده ام که انواع و اقسام ترفندهای مربوط به کاهش هزینه در آن بحث شده است.  وقتشان در پاسخ به این سوالات صرف میشود که چطور میتوانیم کمتر مصرف کینم؟ چطور میشود کمتر خرج کرد و یا موضوعات مشابه. حتی وقتی به مهمانی هم میروی حرف ها حول هزینه میچرخد نه در آمد شاید به این باور رسیده ایم که ما نقشی در درآمد خود نداریم و تنها اختیارمان در کنترل جیره و مواجب و درآمد ثابتی است که با ما می دهند.

به شخصه از این تفکری که در خانواده و اطرافیانم بوده است و خواه ناخواه روی من هم تاثیر گذاشته است رنج برده ام. و در آینده و اگر بچه ای داشتم قطعا در مورد افزایش درآمد بیشتر برایش صحبت می کنم تا کنترل هزینه به او می گویم که به افزایش درآمدش فکر کند و خودم نیز به این موضوع بیشتر فکر میکنم.

نه اینکه کنترل هزینه مهم نباشد و من هم خوب میدانم فردی که ۲ میلیون درآمد و ۱٫۵ میلیون هزینه میکند پس انداز بیشتری دارد نسبت به کسی که ۱۰ میلیون در آمد دارد و ۱۰ میلیون هم مصرف میکند. اما در بدبینانه ترین حالت در خانواده ها باید روی هر دو موضوع بحث شود نه فقط کاهش هزینه. و حتی به نظرم بیشتر باید روی روش های افزایش درآمد فکر کرد تا فرزندان ما و خود ما کم کم صاحب یک مغز درآمد محور شویم.

میراث شومی که از اکثر خانواده ها و جوامع ایرانی به ما منتقل شده میراث شومی است میراث قناعت میراث فکر کردن به کاهش هزینه ها و میراث سکوت در مقابل هر ایده و فکری که به افزایش درآمد منجر شود و میراث ترس و احتیاط سنتی در مقابل هر کار خارج از عرف و البته درآمدزایی که میتواند به درآمد ما اضافه کند.

این نوع تفکر کم کم وارد مدیران و شرکتها و کشور نیز شده است مدیری که وقتش را صرف کنترل ریال به ریال هزینه ها میکند با مدیری که در پی افزایش درآمد است ولو با ریسک و صرف هزینه بسیار فرق میکند حتی در مدیریت داخلی و دولتی هم این نوع نگرش به مسایل وجود دارد.

شاید خوشبینی باشد اگر بگویم باید مغزمان صرفا درآمد محور باشد ولی حداقل به نظرم باید تعادلی را برقرار کرد و حداقل مقداری از وقت خانواده صرف تفکر حول این موضوع باشد که چطور میتوان درآمد خود را افزایش داد و چه راهی دیگری برای کسب ثروت وجود دارد.