یک مطلب قبلا از Seth Godin خوانده بودم که در مورد تبلیغات و ارسال اسپم بود اصل مطلب این بود که
در یک شهر که همه غذاخوری دارند و غذای رستورانها شبیه هم است و عملا نمیشود تمایز ایجاد کرد رستوران ها به غذاشون نمک میزنند تا خوشمزه تر بشه بعد رستوران بغلی نمک بیشتر میزنه و بعد از یه مدت میبینی همه غذاها شور و مضر است و اصلا قابل خوردن نیست!
روزانه حتما به پیامک ها و تابلوی مغازه برمیخورید که نوشته تخفیف ۴۰ درصد تخفیف ۳۰ درصد یا تخفیف ۲۰ درصد. من تبلیغات نمایشگاه کتاب رو میفهمم تبلیغات بیمه و درصدهای بهره بانک رو میتونم بفهمم و تبلیغ کالاهایی که قیمتشان مشخص است و روی آن حک شده میشود فهمید و میشود محاسبه کرد. ولی در یک بوتیک یا در یک دکوراسیون و یا حتی بدتر از آن در محصولات خدماتی مثل نرم افزار که قیمت آن برای هیچکس معلوم نیست چطور میتوان ۳۰ درصد تخفیف داد؟ ۳۰ درصد از چی ؟ مشتری وقتی قیمت اصلی را نمی داند چطور باید باور کند که قیمت شما ۳۰ درصد تخفیف خورده!
دادن تخفیف به این روشهای عجیب که قیمت اصل محصول روی محصول حک نشده شبیه خیالپردازیه . یادمه که یک معلم ریاضی داشتم توی دوران دبیرستان و با انگشت و روی هوا ریاضی را توضیح میداد و با کف دست هم آن را روی هوا پاک میکرد وقتی بهش میگفتیم که روی تخته بنویس از نو و با انگشت با خیالپردازیهای دیوانه روی هوا مسله را حل میکرد.
کم نیستند آدمهایی که الان هم مسایلشان را روی هوا یا روی آب مینویسند و روی همان هوا هم عرضه میکنند بی آنکه فکر بکننند مشتری چه برداشتی خواهد کرد ؟ چطور باید بفهمد که شما تخفیف داده اید وقتی قیمت اصلی برایش نامشخص است.
جریان این تخفیف ها هم شبیه همان نمک پاشیدن شده است که طعم همه کالاها را بی مزه کرده است و هیچ راه بهتری به ذهن کسی نمیرسد ساده ترین راه (و البته مسخره ترین) چسپاندن ۴۰ درصد تخفیف روی شیشه مغازه است و تخفیف دادن به جنسهایی که قیمت اصلی آن روی هوا نوشته شده است.