پ ن : جدیدا خیلی ها را میبینم که با فلسفه ی شانس و اتفاق زندگی می کنند و ارزشی برای تلاش و برنامه ریزی قایل نیستند معمولا این افراد می گویند ولش کن – هر چه پیش آید خوش آید – خودم رو دادم دست سرنوشت – بزار ببینم باد من رو به کجا میبره و از این مزخرفات ! خواستم یه کم در این مورد بنویسم هر چند قبلا چیزایی نوشته بودم . این نوشته شخصی است و هیچ دلیل و مدرکی برای دفاع ازش ندارم و به جز تجربه چیزی نیست
آزمایش کبوترها
در مورد یک آزمایش جالب قبلا چیزهایی خونده بودم. آزمایش به این صورت بوده که دو تا پرنده را در دو قفس جداگانه گذاشته اند پرنده اولی وقتی به قفس نوک میزد براش دانه می ریختند و پرنده دومی بعضی وقتها براش دانه می ریختند و بعضی وقته هم نه یعنی برای پرنده دوم هیچ نظمی رو رعایت نمی کردند. یک روز این دو پرنده را توی گرسنگی نگه داشتند و بهشون دانه ندادند.
پرنده اول چند بار به قفس نوک میزنه و وقتی میفهمه خبری از دانه نیست با خودش میگه حتما قفس کار نمیکنه :)! وبی خیال میشه پرنده دوم پشت سر هم نوک میزنه و با خودش میگه بالاخره یه اتفاقی می افته بالاخره شانسی هم شده چیزی گیرم میاد و اینقدر این نوک زدن رو ادامه میده که تلف میشه و جون میده .
بعضی جاها مثل ایران
نمیدونم چرا وقتی به کبوتر دوم فکر میکنم یاد ایران می افتم . وقتی مکانیزمی برای دانه خوردن نیست و هر بار به صورت تصادفی و نامشخص کسی ثروتمند میشه و کسی گرفتار میشه و توضیحی برای رییس شدن و وزیر شدن همسایه و همشهریت وجود نداره و را ه موفقیت یک شبه طی میشه و راه ثروت میانبر و پر از فساد است در این شرایط مردم هم مرتب کور کورانه مشغول نوک زدن ودیوانگی هستند و منتظر تصادف و معجزه و شانس هستند.
درسته که مکانیزم اشتباهه و فرصتها و رانتهای تصادفی زیاده ولی به این معنی نیست که ما مشغول نوک زدن باشیم و به شانس و تصادف ایمان بیاوریم و چه بسیار سیستم های سیاسی و اقتصادی در دنیا که از این روش برای اسیر کردن مردم استفاده نکرده اند.
پاداش تصادفی
اصولا شانس و پاداش های تصادفی بازی اعتیاد آوری است که قبلا در Hooked در موردش حرف زدم در واقع همه محصولات و بازیها و سایت های مختلف از این روش برای اعتیاد انسانها و گرفتار کردن مردم استفاده میکنند.
مدیر شرکت
یک بار یک دوستی تعریف میکرد و می گفت سالهاست در شرکتی کار میکنم و هیچوقت نفهمیدم رییس کی پاداش میده وقتی کارم خوبه توبیخ میکنه وقتی ازش انتظاری ندارم بهم پاداش میده یعنی هیچ کسی نمیدونه که اون چه وقت پاداش میده به خاطره همینه که سالهاست اینجا کار میکنم و همیشه میگم بالاخره شاید امروز پاداش داد! (یه روز خوب میاد !)استثمار با روش پادش تصادفی هم چیزی شبیه همین داستانه.
چه باید کرد
قبلا نظرم رو در مورد شانس گفتم ولی من ترجیح میدم هدفهایم را مشخص کنم و برایشان با تلاش و دقت برنامه ریزی کنم و تا رسیدن به موفقیت با سماجت آنها را تعقیب کنم یعنی هیچ اعتنا و ارزشی برای شانس قایل نیستم و شانس رو به معنی تلاش بیشتر- تکرار بیشتر و انجام کارهای متنوع میبینم و فکر میکنم این کارها باعث افزایش شانس میشود.
با مشتریان بیشتری تماس میگیرم
شانسهای بیشتری امتحان میکنم
راههای ببیشتری رو میرم
کارهای بیشتری رو تجربه میکنم
زمان بیشتری رو به تلاش اختصاص میدم
بیشتر مینویسم :)
و …
