بلاگ شخصی فواد انصاری

مشغول خواندن کتاب خاک بکر نوشته ی تورگینف هستم. یک کتاب ۴۵۰ صفحه ای عالی و منسجم مثل سایر کتابهای تورگینف. اصلا مگر می شود تولستوی ، داستایفسکی ، تورگینف و سایر بزرگان روس چیزی بنویسند و کسل کننده باشد؟

به این موضوع فکر میکنم که در آن سالها کتاب مهمترین رسانه ی صوتی و تصویری موجود بوده است! چون چیزی به اسم سریال و فیلم و تلویزیون نبوده و نویسندگان نیز مردم، شخصیت ها، وقایع، مناظر و همه چیز را به ناچار با کلمات به تصویر کشیده اند یعنی فقدان چیزی به اسم دوربین باعث شکوفا شدن ادبیات داستانی شده است. طوری که برای مثال تولستوی ۴۰۰ شخصیت را در یک کتاب جا میدهد و یاشار کمال ۱۵ صفحه کامل یک منظره را توصیف میکن قطعا این توصیف ها با دوربین ساده تر و البته سطحی تر خواهد بود.

یادم میاد وقتی داستانهای یاشار کمال را می خواندم تمام  روستاها و کوه های ترکیه را میشناختم واحساس میکردم در میان این دهقانها زندگی کرده ام.

شاید این نظر من را سخت گیرانه یا اشتباه بدانید ولی فکر میکنم نویسنده نه با حمایت دولت و جایزه هایش نویسنده خواهد شد و نه با رفتن به کلاس نویسندگی و دوره های آموزشی. اینکه یک نویسنده چیزهای خوشایند حکومت بنویسد و مورد حمایت وزارت ارشاد و … قراره بگیرد نویسنده نمیشود. نویسنده باید جایزه ی خود را از مردم بگیرد و نه از دولت و حکومت.

یک زمانی استالین گفته بود هر ایدوئولوژی بدون هنر محکوم به شکست است. بعد از انقلاب روسیه و مرگ لنین و فرار تروتسکی انجمن دولتی نویسندگان روسیه با حمایت استالین همه ی نویسندگان دگر اندیش را یا فراری داد و یا به زندان فرستاد. خوشحال نیستم وقتی در ایران هم از هنر سپری برای ایدوئولوژی ساخته میشود و حرفای استالین این بار از ایران به گوش میرسد. افسوس که هنر و ادبیات فعلی به جای اینکه پیشرو باشد دنباله رو است . دنباله رو رسانه ها حکومتی یا توصیه های مقامات .

به نظرم نویسنده در مرحله اول باید آزاد باشد و نه تحت اختیار حکومت او باید چیزی را که میبیند بنویسد و نه چیزهایی که مورد استقبال فلان رییس و فلان وزیر است. شما را ارجاع میدهم به تعهد اهل قلم نوشته ی آلبر کامو.

به نظرم یک نویسنده یا ذاتا نویسنده است و با تمرین نوشتنش بهتر می شود و یا اصلا نویسنده نیست و هر کاری هم بکند چیزی عوض نمی شود. نویسنده باید قدرت تخیل زیادی داشته باشد، باید بتواند داستان سازی کند و داستان را پیش ببرد باید بتواند مخاطب را به هر شهر و کوچه ای که دلش میخواهد ببرد. نویسنده یودن یک مدل ذهنی منحصر به فرد است که ناشی از درون گرایی، تخیل و نبوغ است و من فکر نمی کنم این خصوصیات را بشود به کسی یاد داد.

ولی فکر میکنم اگر کسی از این ویژگی ها برخوردار است میتواند نوشته های خود را به نویسنده های بزرگ نشان دهد تا ایرادهایش را بگویند و یا شروع به نوشتن کند تا ایرادهایش توسط مخاطبان به نقد کشیده شود.

همچنان مشغول لذت بردن از شاهکار تورگینف هستم و نمی دانم این چیزها را اینجا برای چه نوشته ام و از کجا آمده است!

بشر هیچ نیست، مگر آن چه از خود می سازد. سارتر

تمام تلاش سارتر در فلسفه اگزیستانسیالیست توجه و نگاه به درون بوده است، چیزی که در سالهای اخیر به کل فراموش شده است و آنچه که تبلیغ میشود صرفا نگاه به بیرون است.

شبکه های اجتماعی در آتش برون گرایی هیزم انداخته اند و کاربران نیز همه ی وجود خود را به دنیای بیرون گره زده اند. این روزها خوشبختی و بدبختی در بیرون از ذات و وجود انسان شکل میگیرد و دنیای بیرون است که درون ما را میسازد، افسوس که قرار بود عکس این موضوع اتفاق بیافتد.

لازم به ذکر است این مقوله تنها مختص به دنیای مجازی نیست هر چند که عقیده دارم اینترنت صرفا یک خاصیت افزایشی دارد و تغییر جدی در انسان صورت نمیدهد به این شکل که اینترنت انسانهای باهوش را باهوش تر و انسانهای احمق را احمق تر میکند یعنی داشته ی شما را بیشتر میکند حال این داشته حماقت میتواند باشد ویا آگاهی. اما تصور کنید که دنیای مجازی هم وجود نداشته باشد مردم همچنان با حرف و نظردیگران خوشحال و ناراحت میشوند و برای دیگران زندگی میکنند.

شخصی در کیلومترها آن طرف تر میتواند چنان اعصاب شما را به هم بریزد که حتی دست به خودکشی بزنید! هیچ ضربه گیر یا گاردی به نام فردیت و به نام اصالت بشر و به نام مسولیت فردی از ما دفاع نمی کند یلکه کاملا در مقابل رسانه ها و دنیای مجازی بی دفاع شده ایم و خلاصه اینکه هر تیری از هر جایی شلیک شود به ما اصابت می کند.

گاهی با خود فکر میکنم فیلسوف آبکی شبکه های اجتماعی شعار سارتر را عوض کرده است و می گوید بشر هیچ نیست مگر آنچه دیگران از او می سازند و دیگران در اینجا شبکه ای بسیار پیچیده از انسانهای مجازی و حقیقی و انواع رسانه هاست. انسان ناآگاه که ساختار فکری منسجمی ندارد در مواجه با این دیگران متلاشی شده و خود را می بازد و انسان منسجم با ضربه گیرهایی که اطراف خود ساخته به سلامت عبور خواهد کرد.

موضوع دیگری که باید در شرایط حاضر به آن فکر کرد سوال سارتر در فلسفه ی اصالت بشر است اینکه اگر همه ی مردم چنین کاری کنند چه پیش خواهد آمد؟ فرض کنید در کمک به زلزله زدگان کرمانشاه شما مقداری خوراکی خریده اید و می خواهید با ماشین شخصی به غرب مسافرت کنید قبل از رفتن به آنجا مهم ترین سوالی که باید از خود بپرسید این است که اگر همه ی مردم با ماشین شخصی راه بیفتند و کمک های خود را مستقیما به مردم بدهند  چه پیش خواهد آمد؟ بی شک مردم چنین سوالی از خود نپرسیدند.

این یک مثال از هزار مثالی است ک میتوانید به آن فکر کنید وقتی با عصبانیت بوق میزنید از خود بپرسید اگر همه راننده ها همین الان بوق بزنند چه پیش خواهد آمد؟ اگر همه  ی مردم از شیشه ماشین آشغال به بیرون پرت کنند چه پیش می آید؟ و اگر شک داشتید که راهنما زدن کار بی اهمیتی است یا نه باز از خود بپرسید اگر همه ی مردم چنین کاری کنند چه پیش خواهد آمد؟ با پاسخ به این سوال کار خوب شما ضرب در میلیون میشود و کار بد شما نیز به همین صورت. و به این شکل مسولیت خود را نه به عنوان تنها یک فرد بلکه به عنوان یک جامعه احساس میکنید.

در یکی از مصاحبه های چاپ شده در کتاب اصالت بشر  گزارشگر از سارتر میپرسد: آیا با نوشتن کتاب “نقد عقل دیالکتیکی” شما سلامت خود را به خطر انداختید؟ و سارتر هم جواب میدهد: ” بفرمایید ببینم سلامت به چه دردی میخورد؟ من این را بدون تکبر میگویم: بهتر است آدمی چنین کتابی بنویسد بهتر است چیزی بنویسد پرحجم ، عمیق و در حد خود مهم تا اینکه سرومرگنده باشد”

یقینا شما هم در طول زندگی با این سوال مواجه بوده اید و اولین بار نیست که می بینید شخصی سلامتی و سبک زندگی و شاید خانواده خود را به خاطر هدفی که دارد از دست میدهد. سوال این نیست که این کار درست است یا نه بلکه سوال واقعی این است آیا ما آگاهانه این مسیر را انتخاب کرده ایم؟ به جای پاسخ به سوالات بی شمار در خصوص سبک زندگی دوست دارم به این امر تکیه کنم که دو موضوع اصلی در همه انتخابها آزادی و آگاهی است. آزادی در انتخاب و آگاهی از اینکه این انتخاب چه عواقب و یا فوایدی دارد.

سارتر در همین کتاب اشاره میکند که: یکی از شاگردان من روزی نزد من آمد و گفت استاد من میان یک دوراهی گیر کرده ام یعنی یا باید به جبهه ی جنگ بروم و با فاشیست ها بجنگم و یا مواظب مادر پیرم باشم که جز من کسی را ندارد و من تنها فرزند او هستم.

باید قبول کنیم که انسان در بسیاری از دوراهی ها به حال خود رها شده چنان که سارتر میگوید در دوراهی بالا نه دین و نه اخلاق نمیتواند پاسخ درخوری به این سوال بدهد و انسان در چنین شرایط اگر سراغ اخلاق دین و یا حتی راهنمای استاد خود شود قبلا تصمیم خود را گرفته و فقط صرفا میخواهد خود را توجیه کند و اتفاقا هر دو تصمیم درست به نظر میرسد و در هیچ حال نمیتوان از این جوان انتقادی بکنیم. به نظر میرسد فداکاری برای یک کار بزرگ و البته نتیجه ای مبهم(جنگ با اشغالگر فاشیسم) و یا برای یک کار کوچک و نتیجه ای روشن(ماندن پیش مادر) .

مورد اول از آن جهت مبهم که در بسیاری از جنگ ها حکومت ها مردم خود را به جنگ علیه اشغالگران تحریک کرده اند در حالیکه خود بزرگترین اشغالگر بوده اند و البته شرافت حکم میکند که انسان چه در برابر اشغال خودی و یا اشغال خارجی به یک میزان احساس مسولیت کند و در مقابل هر دوی آن بایستد.

کتاب امشب تمام شد و سارتر در کلام پایانی و در ۷۰ سالگی میگوید: زندگی آنچه را که میخواستم به من داده است و ضمنا به من فهماند که چیز مهمی نبوده است.

 

طبعا اگر بخواهم گزیده ای از مطالب خوب بلاگم را اینجا فهرست کنم دست به دامان آمار بازدید و تعداد کامنت و تعداد لایک نخواهم شد! بلکه مطالبی را که واقعا احساس میکنم خوب نوشته ام اینجا مینویسم به این دلیل که این مطالب در زیر پست های مختلف دفن نشود و دوما خودم را برای نوشتن چنین مطالبی تشویق کنم و سوما گاهی اوقات دوباره آنها را بخوانم و لینک آن را نیز در کنار سایتم قرار می دهم.

•  مستی بدون شراب
• چرا فکر میکنیم زندگیمان به هدر رفته
• .تعقیب هدف و دوراهی خدا و خرما 
• سوالهای اساسی مایکل پورتر
• چه میشود کرد؟ زندگی ادامه دارد 
• مسولیت اجتماعی و جای خالی عمل 
• لذت مقایسه و تفنگی به دست دیگران
• فراوانی داده و فقدان آنالیز
• نگاه به مسئله قدرت با عینک ریاضی راسل
• قهرمان پوچ گرا
• در باب مطالعه
• فروشنده هار و آلوده کردن بازار
• مزخرفات شبانه ۴
• روسو و تفکراتش
• داستان فردا
• روسو در کنار آدام اسمیت و مارکس
• ماکیاولیست در لباس پراگماتیست
• چه چیزی برایم مقدم(مقدس) است
• هوش تجاری یا BI
• آیا انحصار قابل شکستن است
• مزخرفات شبانه ۳
• لیست کتابهایی که در سال ۲۰۱۶ خواندم
• سودگرایی بنتام و اقتصاد سیاسی
• ایرادات وارده در قراردادهای نرم افزاری
• چه عنوانی چه کشکی
• در پاسخ فاطمه ایزدی و نظریه انتخاب گلاسر
• فروشنده از نگاه یک بیننده
• بوکس و یک مسیر موازی با زندگی
• چند خط درباره ی کردستان
• نحوه ی فکر کردن به یک مسئله
• داستان کتابخوانی
• شناخت یا توهم شناخت
• زندگی بر اساس هوا و هوس
• مساله ژان ژاک روسو
• متافیزیک عشق و آرتور شوپنهاور
• شعور توجه نکردن
• به نظر شما من خوشبختم
• تعهد یک نویسنده شریف(کامو)
• ابلوموف در دنیای جدید(فرار روشنفکرانه)
• توانایی فکر کردن
• کاندید دیوانه آرام شده با قلم ولتر
• سوال مهم در خصوص همدردی با یک ملت (دیالوگ با صدرا)
• در دفاع از متمم و بلاگ علی کریمی
• متریک های بازاریابی
• آمار و بحثهای پیرامون آن
• خودزنی بزدلانه
• روانین له بوولیلدا
• اگر فرزند دختر داشتید
• میدان عمل
• از فواید فروید خواندن
• تاثیر شغل روی شخصیت ما به مناسبت روز جهانی کارگر
• دین به عنوان سازوکار دفاعی
• جلوگیری از تصادفات با استفاده از آنالیز داده
• ده سال فروشندگی و چیزهایی که آموختم
• شورشیان آرمانخواه و ناکامی چپ در ایران
• چطور برای خودمان یک لپ تاپ درست کنیم
• ما و اطرافیان ما، مقابله ما با ترس های وجودی

پ ن : هر کسی به نحوی واژه ی  موفقیت را تعریف میکند و من دوست دارم بگویم که موفقیت یعنی رسیدن به خواسته ها . حال این خواسته ها چیست ؟ هر چیزی میتواند باشد و به همین دلیل نمیشود یک معیار مشخص برای آن تعریف کرد.

امروز با خودم فکر میکردم که باورهایم در زندگی چیست ؟ ما بعضی مسایل را میدانیم مثلا میدانیم که بازاریابی نقش مهمی در فروش دارد یا مطالعه کردن برای آدم مفید است یا اینکه رئال مادرید تیم بسیار مقتدری است اینها چیزهایی است که میدانیم ولی آیا عمیقا باور داریم؟

من مدیر یک شرکت هستم و شما به من پیشنهاد میکنید که مشکل شرکت من را با بازاریابی حل کنید و میگویم اگر موفق نشدی باید خسارت تمام و کمال را به من بپردازی اونموقع است که شما سرد میشوید و تازه میفهمید که شما چیزی را میدانی ولی به آن باور نداری . قبلا در شرکتی کار میکردم و قرار داد  OC بسته بودم یعنی به من گفته بودن اگر به فلان محصول شرکت باور داری ریسکش رو هم قبول کن و اگر فروختی درصد خودت رو بردار و اگر نتوانستی یک ریال هم بهت پول نمیدیم حتی تبلیغات و … هم به عهده خودت است. اینجا دیگر نمی توانی بگویی بله به نظرم محصول خوبی است و تمام . بلکه باید باور داشته باشی که محصول خوب و قابل فروشی است و روی آن ریسک کنی.

مطالعه برای آدم میتونه مفید باشه ولی حاضرید روی این موضوع شرط ببندید؟ آیا واقعا باور دارید که مطالعه خوبه؟ رئال تیم خوبیه ولی آیا اینقدر به این تیم باور دارید که ۱۰ میلیون تومان توی بازی ال کلاسیکو روش شرط بندی کنید؟

اینجا تفاوت باور و دانستن و حدس زدن بیشتر مشخص میشه . امروز خواستم لیستی از بعضی باورهایم را بنویسیم چیزهایی که به آن باور دارم و حاضرم روی آن شرط بندی کنم و برایش هزینه زمانی و مالی کنم . همچنین این باورها تحت تاثیر دیگران عوض نخواهد شد چرا که حدسیات و دانسته ها نیستند بلکه به مرور زمان تبدیل به باورهای من شده اند.

1. باور به اینکه دویدن و ورزش کردن نقش زیادی در سلامتی روحی و جسمی ام دارد و باید آن را تا آخر عمرم ادامه دهم.
2. به نقش بازاریابی محتوا به روشی که در ذهن دارم باور دارم و میدانم برای شرکت سودآور خواهد بود و حاضرم در صورتی که این پروژه شکست بخورد بدون معطلی اخراج شوم .
3. به آینده BI در ایران و جهان باور دارم و باور دارم که DATA و نقش آن در کسب و کار در آینده بسیار پررنگ خواهد بود و مطالعات تخصصیم را روی این موضوع متمرکز خواهم کرد
4. به نقش زبان انگلیسی در رشد شخصی و موفقیت های آینده باور دارم و همواره در حال یادگیری هستم
5. به این که مطالعه و یادگیری بهترین روش استفاده از زمان است باور دارم

این لیست میتواند طولانی باشد یا کوتاهتر ولی چون وقت و فکرم روی این مسایل متمرکز است پس هر روز و هر شب  باورهایم را تعقیب میکنم و همانطور که شما نیز میدانید عادت ها شخصیت و آینده ی ما را شکل میدهند. صحبت اینجاست که اول باورهایمان را پیدا کنیم و سپس عادتهایمان را بر آن اساس انتخاب کنیم .

پ ن : اگر کسی گفت من به فلان چیز باور دارم و یا فلان مورد را قبول دارم از او بپرسید حاضرید روی آن شرط بندی کنید?

 

چند روز پیش و برای بار دوم کتاب امیل نوشته ژان ژاک روسو را خواندم و چند نکته ای از آن برایم جالب بود.

طبق رسوم و سنت خانواده ها معمولا بچه را در قنداق یا گهواره محکم می بندند طوری که اصلا نباید تکان بخورد ولی این سنت از کجا آمده است؟ معمولا زنها در زمانهای قدیم مدام مشغول کار و فعالیت بودند و بچه های قد و نیم قد زیادی هم داشته اند لذا چه کاری از این راحت تر که  بچه را محکم ببندند و خودشان کارشان را انجام دهند؟ در این هنگام بچه نه میتواند خرابکاری کند و نه به خود آسیبی برساند مادر هم با خیال راحت مشغول کارهایش میشود ولی روسو اشاره میکند که آزاد کردن دست و پای بچه ها باعث قوی شدن اعضای بدن طفل میشود همچنین خلق و خو وطبع او را مهربان میکند همچنین میگوید بچه ای را که ۹ ماه محبوس شده را بار دیگر چنان در تنگنای قنداق قرا میدهند که آرزو میکند کاش به جای اولم رفته بودم !

هنگامی که کودک خوی تند و خودخواه خود را نشان میدهد و مدام بهانه ی چیزهای مختلف را میگیرد تمرین های زیادی را میتوان در جهت تربیت مناسب او انجام داد مثلا اگر او از شما درخواست کرد شی یا وسیله ای را که د گوشه ی خانه است نزد او ببرید بهتر از شما طفل را در آغوش گرفته و نزد شی ببرید به این شکل دستور دادن همراه با زحمت برای او خواهد بود و کم کم خواهد فهمید نمی تواند صرفا با اشاره ی دست و گریه کردن اشیا پرواز کرده و نزد او بیایند.

در زمان که من بچه بودم بازیهای جالبی برای تقویت حواس ششگانه وجود داشت مثلا چشم هایمان را میبستیم و با صدای ضربه زدن تشخیص میدادیم که به مورد سوال یا معما نزدیکیم یا نه و هر چه قدر صدا بلندتر بود مما نزدیک تر میشدیم یا اینکه چشم هایمان را میبستیم و با بویایی و چشایی خود طعم غذا ها را تشخیص میدادیم تقویت کردن حواس ششگانه از جمله مورادی است که والدین باید برای آن برنامه ریزی کنند و حواس ششگانه کودک خود را تقویت کنند.

بچه های خود را وادار سازید که شب ها در بیرون از خانه به بازی کردن بپردازند و خود با او بازی کنید اگر بتوانید بازی های با نشاطی را ترتیب دهید که کودک شبانه بازی کند و لذت ببرد یقین داشته باشید که کودک شما هیچ گاه از تاریکی نخواهد ترسید و البته خاطرات خوبی را نیز از تاریکی در ذهن خود به یادگار خواهد داشت.

حدود ۲۰ سال پیش روزنامه و مجله ی زیادی به زبان کوردی در شهر سنندج وجود نداشت و من چون تازه شروع به یادگیری زبان کوردی کرده بودم (دوره راهنمایی) با شور و اشتیاق پیگیر دست نوشته های عمویم و یا معدود کتابهایی از ماموستا هه ژار و قانع و سایر بزرگان بودم . ارتباط برقرار کردن با ادبیات و شعر گرچه برایم خوشایند بود ولی نمیتوانستم کلمات روزمره زبان کوردی سورانی را در آن پیدا کنم تا اینکه بعدها روزنامه سیروان به زبان کوردی منتشر شد هرچند اونوقتها مجله سروه هم چاپ میشد که من در کتابخانه مرکزی بعضی اوقات آن را میخواندم.

در سالهای بعد تعداد مجلات و روزنامه ها و سایتها بیشتر شد و من هم کوردی را بهتر یاد گرفتم در عراق که بودم قرارداد ها و نامه ها ورزومه و تبلیغات و تمام کارهای شرکت را به زبان کوردی می نوشتم و لذت میبردم چند مقاله هم از انگلیسی به کوردی ترجمه کردم و اونموقع در سایت شرکت یا در جاهای مختلف میگذاشتم.

همیشه حسرت این رو داشتم که چرا زبان کوردی فقط و فقط برای ادبیات و شعر استفاده میشود و چنانکه شما هم میدانید اگر زبانی تبدیل به زبان آموزش شود و مباحث علمی و تکنولوژی را بتوان با آن زبان مطرح کرد احتمال افول و ضعیف شدن آن زبان بسیار کم میشود.

امروز با مجله ای به اسم هوژین(به معنی دانا) آشنا شدم که شبیه همان مجله دانشمند فارسی است. قبلا هم گفتم که عادت مجله خوانی را ترک نکرده ام و پیگیر مجلات تخصصی هم هستم. مجله هوژین یک فصلنامه نوپاست که دومین شماره ش مربوط به تابستان ۹۶ است و البته هنوز اعضای آن نتوانسته اند شماره ی جدید یعنی پاییز ۹۶ را چاپ کنند (مشغول تمام کردنش هستند) .

فارغ التحصیلان و نخبگان کورد زبان جمع شده اند تا به زبان کوردی جدیدترین مطالب روز را با نهایت کیفیت در اختیار همگان قرار دهند افرادی چون:

هادی رحمان پناه دانشجوی دکترای مکانیک شریف

حسین جوهری دکترای علوم کامپیوتر از دانشگاه سایمون فریزر کانادا

کامران قادری دکترای برق از دانشگاه بریگام یانگ آمریکا

و سایر افراد دلسوزی که دست به دست هم داده اند تا این کار زیبا و با ارزش را انجام دهند البته در وبسایت مجله هم مقالات زیادی را میتوانید مشاهده کنید مطالب مجله در لبه تکنولوژی علوم زیستی –  پزشکی – کامپیوتر و برق و سایر علوم مهندسی قرار دارد چیزی شبیه همان مجله ی دانشمند که خدمت شما عرض کردم .

توضیحات پایین برای کسانی هست که میخواهند  این مجله را تهیه کنند و امیدوارم افرادی که در استان های کردنشین هستند و باور دارند راه توسعه از دانش و مطالعه میگذرد با خرید مجله باعث شوند این کار باارزش عمر طولانی داشته باشد.

بۆ دەسکەوتنی دووهەمین ژمارەی هۆژین، تایبەت بە وەرزی هاوینی ۲۷۱۷، ئەتوانن پێوەندی بکەن بە لقەکانی ئەنجومەنی فەرهەنگی کۆمەڵایەتی نۆژینەوە بە ناونیشانی:
سنە: شەقامی مەولەوی، بەرانبەری پارکینگی سەدەف .
دێولان: مەیدانی موعەلم، بەرانبەری بەخشداری.
سەقز: کۆڵانی بنبەستی بەرانبەری خانە موعەلم، سێڕێیانی مزگەوتی گەورەی شار.
دیواندەرە: شەقامی فاز یەک، دوو کۆڵان خوارووی پەیام نوور
بانە: بەرانبەری پاساژی شێخ کەماڵ
کامێران: مەیدانی ئیمام شافعی، سەر شەقامی ئەڵک،

 

پ ن :‌

جناب کنفوسیوس حالا که شما به مقام حاکمی این عمارت بزرگ برگزیده شدی از فردا چه کار خواهید کرد.

کنفوسیوس: من تمام کلمات را از اول خواهم نوشت و معنی آنها را به دقت تعریف میکنم تا در طول حکمرانی خویش بفهمم که دقیقا چه چیزی میگویم و چه چیزی میشنوم.

نمی دانم چرا بعضی از افراد بلد نیستند حرف بزنند. چند روز پیش یکی از همکارای ما با بخش فروش تماس گرفته و میگه سلام دو تا از اون نقره ای بفرست! همکار ما :

کدوم نقره ای ؟ چه مدلی ؟ برای کی بفرستم؟ با چه قیمتی؟ باهاشون سر قیمت صحبت کردی؟ پولشو کی میدن؟ نقره ای چیه آخه؟

البته این اولین بار نیست که همکار ما چنین سفارشهایی رو پشت تلفن میکنه اتفاقا از خودش راضیه که آدم خیلی سریع و کار راه بندازیه فارغ از اینکه با همین دقیق حرف نزدن چه خساراتی را به اعصاب و زمان بقیه وارد میکنه .

اگر بخواهم به شخصی نصیحت بکنم فقط میگویم خواهش میکنم دقیق و شفاف و شمرده و مثل آدمیزاد حرف بزن و خوب گوش کن ببین من چه چیزی میخواهم مرده شور سرعتت را ببرند سرعت بدون دقت به درد لای جرز دیوار میخورد نمیخواهم سریع حرف بزنی و نمیخواهم سریع بگویی بله دقیقا فهمیدم و بری کاری رو انجام بدی که بعدا معلوم بشه هیچی نفهمیدی .

واقعا محاسبه نکردم ببینم بد صحبت کردن و بد شنیدن روزی چند هزار ساعت از زمان ما ایرانی ها رو به هدر میده ولی یقین دارم که عدد بزرگیه. فقط کافیه به اطرافمون دقت کنیم تا روزانه هزاران بار این موارد را ببینید.

همیشه سعی میکنم فصیح و دقیق و شمرده و شفاف صحبت کنم و اگر سفارشی را برای خرید میدهم بگویم سلام من فلانی هستم و ازت میخواهم سفارش زیر رو یادداشت کنی لطفا ۲ عدد لپ تاپ ASUS K556 UR با کانفیگ i7/8GB/1TB/2GB برای اداره فلان بفرست و قیمتش را با n درصد سود فاکتور کن چون قرار است ۳ ماهه پرداخت کنند بعد از اینکه  فاکتور کنی با پیک براشون بفرست و بهم اطلاع بده.

دوست من که میخواهی کارت را در یکم سازمان یا شرکت شروع کنی اگر یاد بگیری دقیق و شفاف حرف بزنی و با حوصله به جزییات گوش بدی و یاد بگیری با تسلط کلامی بنویسی و معنی کلمات را با هم قاطی نکنی بهت قول میدم که توی کارت موفق میشی (خصوصا توی فروش ) و اگر اینها را یاد نگرفتی و خواستی همه چیز را با بی دقتی ماست مالی کنی سالها باید درجا بزنی. نمیخاد آپولو هوا کنی فقط درست حرف بزن همین کافیه به جان خودم همین کافیه!

پ ن :

دقیق حرف زدن رو وقتی توی گوگل سرچ کردم به انبوه مطالبی رسیدم که مربوط به آموزش حرف زدن کودکان بود فارغ از اینکه ما بزرگسالان بیشتر به این آموزش نیاز داریم حال تصور کنید که این پدر و مادرهای سریع میخواهند به بچه هایشان دقیق حرف زدن یاد بدهند.

“پاییز”

با تو ای پادشه فصل ها

سخنی دارم اگر گوشی هست

اگر از رقص تبر بر کمر جنگل پیر خرسندی

اگر از لختی این بید جوان شهوتت میلرزد

سخنی دارم اگر هوشی هست

من از این بی برگی

من از این وحشت سرد باکم نیست

من از این میترسم

که گل پر پر امروز به بهاری که تو کشتی ندهد دست

ندهد دست . نکند باور که بهاری هست .

با تو ای پادشاه مرگ. نفرین خدا

چه حرفی هست جز فریاد

فریادی که در گوش کرت می نالد بهارم را باور کن

“تیر ۸۹”– فواد