سال ۸۶ بود که برای اولین بار به صورت اتفاقی به پاییز طلایی گوش دادم و بعد از ۱۳ سال الان که دوباره گوش میدم موهای تنم سیخ میشود. هیچ گاه فکر نمیکردم که بشود موسیقی بی کلام گوش داد ولی من سالهاست که اسیر موسیقی کلاسیک و گوش دادن به پیانو شده ام و تقریبا هیچ ترانه ای گوش نداده ام. اگر چه سر رشته ای از موسیقی ندارم ولی میتوانم چشمانم را ببندم و وارد دنیای ذهنی آهنگساز شوم. در شب های پاییزی با آهنگ های لاچینی و پاییز طلایی به صندلی تکیه میدهم و در حالیکه ریزش برگهای پاییزی را نگاه میکنم چای مینوشم و از زندگی لبریز میشوم. شاید اگر فریبرز لاچینی نبود من هیچ احساسی به موسیقی پیدا نمیکردم و هرگز موسیقی هم گوش نمیدادم . این آهنگساز جاودانه دست مرا گرفت و مرا با خود به شهر موسیقی های زیبا برد. حال که بیش از ۷۰ سال از عمر این عزیز میگذرد میترسم از روزی که این ستاره ی تابان ما را ترک کند. با آرزوی سلامتی و طول عمر برای فریبز لاچینی